Remembranço QXP - Université de Provence

Remembranço QXP - Université de Provence Remembranço QXP - Université de Provence

univ.provence.fr
from univ.provence.fr More from this publisher
13.05.2013 Views

LA PROUMIERO COUMUNIEN A ma coumpagno d’aquéu bèu jour, Na Marìo Audibert. Es encuei lou cinq d’abriéu; sènte boumbi moun couer souto moun pitre; pico talamen fouert que s’ères à moun caire, creiriés qu’un manescau tabaso subre l’enclùmi pèr n’en fourja un poulit eissadoun, coumo aquéu que ta pauro grand nous prestavo, quand voulian planta lei plantun de flour que devien servi pèr garni lou grand autar, lou jour que recebrian lou Bouen-Diéu. Ai un vounvoun de remembranço que canton à moun entour, coume leis auceloun canton, cade matin, au leva dóu soulèu. Vese toun bastidoun, quiha sus un cresten, que se miraio dins l’aigo lindo dóu Riéu de Paradis, mounte l’estiéu, anavian nous asseta à l’oumbro dei sause pèr estudia noueste catechime. La vese toujour, aquelo tepo flourido de margarideto, de boutoun-d’or e de penitènt-blu, que nous servié de sèti. Lei roussignòu, lei bouscarleto, lei cardelino, voulastriavon d’un bouissoun à l’autre pèr fa sei nis, enterin que nous cantavon sa meloudiouso cansoun e nous aprenien à fa sourti de noueste góusié lei proumiérei noto. Nautro peréu, falié que sachessian canta la glòri de Noueste-Segnour. E lou souleiaire, eila à drecho dóu bastidoun, mounte nous anavian encafourna, quand la Mountagniero gingoulavo dintre lei pibo! Aquelo cafourno mounte boutavias lei roso emé leis uiet, pèr que lou fre lei jalèsse pas; ta bravo grand, que fielavo pèr lou prouvimen de tei souerre e lou tiéu; lei tanto souerre, aquéli doues bràvei fiho que nous amavon coumo s’erian siéuno… Tout acò, lou vese toujour. E lou brusc plen d’abiho, que l’ivèr li dounavias de cassounado pèr pousqué agué ‘no toupino de mèu, quouro arribarié lou mes d’abriéu! Te rapelles coumo sucavian lei troues de bresco que la pauro grand nous dounavo? Coumo èro bouen, que? S’en lipavian lei det! E la grosso figuiero, aqui davans lou bastidoun, que nous tenié de figo negro, grosso coumo de merinjano, pèr nouéstei gousta, lis ai nimai pas óublidado! E aquelo grosso ribo de giróuflado, de serengat, de majourano que segavian pèr pourta à Nouesto-Damo de Roumigié: que li a de tèms d’acò, e pamens me sèmblo qu’es aièr! Digo-me que t’en rèsto peréu la souvenènço, d’aquélei bèu jour passa, mounte, sènso soucit de l’endeman, s’escoulavo nouesto vido d’enfant!... E lou Riéu dei Rato, digo-me se l’as eissublia? Coumo erian urous, quand escalavian lei ribo dóu Riéu de Paradis, que passavian souto leis arcado dóu pouent d’Espen, pèr fa béure lei petouo!

Avian pòu ni dei serp, ni dei limbert; furnavian souto lei boueissoun et t’en fasian un brave chaple, d’aquélei poulìdei vióuleto bluio e blanco qu’amon tant leis escoundaio! E lou paure curat Maurèu, n’èro mai que countènt, quand nous vesié arriba ‘mé noueste gros bouquet. Mai tè, en escrivènt lou noum dóu brave curat, me sènte l’amo esmougudo!... Perqué tóutei lei capelan soun pas brave coumo éu? Que de misèri que li avien fa! Noun sèmblo verai, entre crestian, entre aposto d’un meme Diéu, que li ague d’amo tant negro! Pamens èro lou meiour dei prèire, e s’èro atrouba un evesque emé d’àutrei capelan que li avien fa passa lei sèt obro de misericòrdi; e tout acò: Jèsus! Marìo! perqué? pèr eiçò, tenès: lou gouvernamen avié fa de Nouesto-Damo uno glèiso, mounte lou curat es inamouvible, e que Moussu Maurèu èro esta lou proumié à prouficha d’aquelo favour e que vouguè jamai s’en deimetre. Acò, l’evesque vo li perdounavo pas; e cado fes que venié à Manosco pèr counfierma, n’aguessias pas pòu qu’intrèsse dins Nouesto-Damo, ni que se signèsse en li passant davans! Acò empachavo pas qu’avian lou plus brave curat dóu mounde, un curat coumo faudrié que lou fuguèsson tóutei; bouen pèr lei paure, un paire pèr leis enfant; jamai un mot dins aquelo santo bouco que vous dounèsse l’idèio dóu mau!... Éu coumprenié que lou meiour mejan pèr garda la joueinesso contro lou mau, es de vo li pas faire counèisse! Se lei parrouquian de Sant-Sauvaire noun l’amavon, se li disien lou manjo-favo, tóutei aquélei de Nouesto-Damo lou pourtavon subre lou paume de la man! E tant n’avié, d’aquélei de Sant-Sauvaire, que lou plagnien, de lou vèire secuta d’aquéu biais. Mai éu noun se rebutavo: amavo soun troupèu e l’abandounnè jamai. Quand Diéu lou venguè querre, fuguè pèr tóutei aquélei qu’avié bateja, fa faire la proumiero coummunien e marida, un bèn gros chagrin; e se tóutei lei lagremo que s’escampèron, soun estado de perlo à sa courouno, dèu esbarluga bèn mai que de diamant. Mai reviren-nous, courben-nous davans aquéu bèu jour de la proumiero coumunien. Sabian noueste catechime sus lou bout dóu det; erian lei doues proumiero. Quente ounour pèr lei doues pichòtei bastidano! Sian neissudo tóutei doues long d’aquéu Riéu de Paradis; avèn just un mes de diferènci; nouéstei maire nous fasien courre ensèn; nous sian sèmpre amado coumo doues souerre, e mau-grat que nous veguen pas uno fes tóutei lei dès an, siés sèmpre presènto à ma memòri; e ço que fai qu’aquelo remembranço es tant vivo, es nouesto vido d’enfant nousado pèr aquéu bèu jour de la proumiero coumunien. Coumo se li erian bèn preparado! Mancavian jamai lou Camin de la Crous; à cado estacien, nous semblavo que nous tancavon peréu uno lanço dins lou coustat coumo à noueste divin Segnour. Avian cadun un pichot bout de cièrgi aluma, pèr pousqué legi; mai avian leis uei talamen trebo dei lagremo que se n’escampavon que, s’avian pas tout sachu de couer, noun aurian pouscu segui noueste brave curat. Enfin arribo lou grand jour, nouesto amo èro blanco coumo la nèu e avian encaro pòu que la fuguèsse pas proun. Acò s’anavian óublida un pecat! Sabian plus mounte

LA PROUMIERO COUMUNIEN<br />

A ma coumpagno d’aquéu bèu jour,<br />

Na Marìo Audibert.<br />

Es encuei lou cinq d’abriéu; sènte boumbi moun couer souto moun pitre; pico<br />

talamen fouert que s’ères à moun caire, creiriés qu’un manescau tabaso subre l’enclùmi<br />

pèr n’en fourja un poulit eissadoun, coumo aquéu que ta pauro grand nous prestavo,<br />

quand voulian planta lei plantun <strong>de</strong> flour que <strong>de</strong>vien servi pèr garni lou grand autar, lou<br />

jour que recebrian lou Bouen-Diéu.<br />

Ai un vounvoun <strong>de</strong> remembranço que canton à moun entour, coume leis auceloun<br />

canton, ca<strong>de</strong> matin, au leva dóu soulèu. Vese toun bastidoun, quiha sus un cresten, que<br />

se miraio dins l’aigo lindo dóu Riéu <strong>de</strong> Paradis, mounte l’estiéu, anavian nous asseta à<br />

l’oumbro <strong>de</strong>i sause pèr estudia noueste catechime. La vese toujour, aquelo tepo flourido<br />

<strong>de</strong> margari<strong>de</strong>to, <strong>de</strong> boutoun-d’or e <strong>de</strong> penitènt-blu, que nous servié <strong>de</strong> sèti. Lei<br />

roussignòu, lei bouscarleto, lei car<strong>de</strong>lino, voulastriavon d’un bouissoun à l’autre pèr fa<br />

sei nis, enterin que nous cantavon sa meloudiouso cansoun e nous aprenien à fa sourti <strong>de</strong><br />

noueste góusié lei proumiérei noto. Nautro peréu, falié que sachessian canta la glòri <strong>de</strong><br />

Noueste-Segnour.<br />

E lou souleiaire, eila à drecho dóu bastidoun, mounte nous anavian encafourna,<br />

quand la Mountagniero gingoulavo dintre lei pibo! Aquelo cafourno mounte boutavias<br />

lei roso emé leis uiet, pèr que lou fre lei jalèsse pas; ta bravo grand, que fielavo pèr lou<br />

prouvimen <strong>de</strong> tei souerre e lou tiéu; lei tanto souerre, aquéli doues bràvei fiho que nous<br />

amavon coumo s’erian siéuno… Tout acò, lou vese toujour. E lou brusc plen d’abiho,<br />

que l’ivèr li dounavias <strong>de</strong> cassounado pèr pousqué agué ‘no toupino <strong>de</strong> mèu, quouro<br />

arribarié lou mes d’abriéu! Te rapelles coumo sucavian lei troues <strong>de</strong> bresco que la pauro<br />

grand nous dounavo? Coumo èro bouen, que? S’en lipavian lei <strong>de</strong>t! E la grosso figuiero,<br />

aqui davans lou bastidoun, que nous tenié <strong>de</strong> figo negro, grosso coumo <strong>de</strong> merinjano,<br />

pèr nouéstei gousta, lis ai nimai pas óublidado! E aquelo grosso ribo <strong>de</strong> giróuflado, <strong>de</strong><br />

serengat, <strong>de</strong> majourano que segavian pèr pourta à Nouesto-Damo <strong>de</strong> Roumigié: que li a<br />

<strong>de</strong> tèms d’acò, e pamens me sèmblo qu’es aièr!<br />

Digo-me que t’en rèsto peréu la souvenènço, d’aquélei bèu jour passa, mounte, sènso<br />

soucit <strong>de</strong> l’en<strong>de</strong>man, s’escoulavo nouesto vido d’enfant!...<br />

E lou Riéu <strong>de</strong>i Rato, digo-me se l’as eissublia? Coumo erian urous, quand escalavian<br />

lei ribo dóu Riéu <strong>de</strong> Paradis, que passavian souto leis arcado dóu pouent d’Espen, pèr fa<br />

béure lei petouo!

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!