commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

CAPUT I.
1. Paulus apostolus, non ab hominibus, neque
per hominem, sed per Iesum Christum et Deum patrem,
qui suscitavit illum ex mortuis, 2. et qui mecum sunt
fratres omnes, ecclesiis Galatiae: 3. gratia vobis et
pax a Deo pâtre et Domino nostro Iesu Christo:
4. qui dédit se ipsum pro peccatis nostris, ut nos
eriperet a praesenti saeculo màligno, secundum vohcntatem
Dei et patris nostri, 5. cui gloria in saecula
saeculorum, Amen.
1. Paulus apostolus. Diximus alibi Paulum in
salutationibus nomen apostoli sibi adscribere solitum,
ut a persona autoritatem conciliet suae doctrinae.
Personae vero autoritas, non ab hominum vel iudicio,
vel arbitrio, sed a sola Dei vocatione pendet.
Itaque audiri postulat, quia est apostolus. Semper
illud retineamus, solum Deum in ecclesia audiendum
esse, et qui ab eo constitutus est magister,
Iesum Christum. Ergo quieunque locum docendi
arrogare sibi vult, nomine Dei aut Christi loquatur
oportet. Sed quia de Pauli vocatione magis ambigebatur
inter Galatas: ideo ad earn asserendam plus
quiddam exprimit quam in aliis epistolis. Neque
enim se tantum affirrnat vocatum a Deo, sed ex adverso
negat, vel ab hominibus, vel per homines.
Notandum est, non de communi pastorum officio,
sed de apostolatu ipsum loqui. Non audebant calumniatores
ilium penitns spoliare honore ministerii:
apostoli tantum nomen et ius eripiebant. Loquimur
nunc de apostolatu in propria sigDificatione. Nam
dupliciter capitur hoc vocabulum : aliquando significat
quoslibet evangelii praecones: sed hie specialiter
primarium in ecclesia ordinem, ut sit Paulus aequalis
Petro et reliquis duodecim. Primum illud membrum,
non esse vocatum ab hominibus, commune
habebat cum omnibus veris Christi ministris. Ut
nemo sibi honorem debet sumere: ita non est in
hominum potestate déferre quibus libuerit. Solius
enim Dei est ecclesiam suam regere: ergo vocatio
non potest esse légitima, nisi ab ipso. Tametsi
autem rite vocatus interdum quispiam erit ecclesiae
respectu: qui tarnen prava cupiditate, non recta
conscientia ad ministerium pervenerit: hie tarnen
Paulus de perfecta vocationis suae approbatione
*
loquitur, in qua nihil desiderari queat. Obiioiet
quispiam, annon pseudoapostolis quoque idem iaetare
saepe contingit? fateor: et quidem arrogantius
maioreque supercilio quam ausint servi Domini:
sed res ipsa eos deficit, quam Paulo lieuit in medium
proferre. Secundum membrum, non esse vocatum
per hominem, peculiariter competebat apostolis:
neque enim hoc vitiosum tunc fuisset in pastore.
Paulus ipse oppidatim cum Barnaba snffragiis presbytères
creabat: idem fieri iubet a Tito et Timotheo.
Atque ista est ordinaria ratio eligendi pastures:
neque enim exspeetandum est dum revelet Deus
e coelo quos elegerit. Cur ergo a se reiieit Paulus
quod non modo malum non est, sed etiam est
laudabile? Iam dixi non satis fuisse Paulo, si
pastorem se, aut unum quemlibet ex evangelii ministris
probasset: nam de apostolatu agebatur. Apostolus
autem alio modo eligi oportuit, quam pastures,
nempe immediate (ut loquuntur) ab ipso Domino.
Ita Christus ipse duodecim voeavit: et
quum successor esset subrogandus in locum. Iudae,
non audet ecclesia suffragiis unum eligere, sed ad
sortem confugit. Certum est, non adhibitam fuisse
sortem in electionibus pastorum. Cur id fit in ordinatione
Matthiae? ut divinitus cooptetur: quia apostolatum
ab aliis ministeriis discerni oportebat.
Itaque ut se eximat Paulus a vulgari ordine ministrorum,'
vocationem suam a Deo immediatam esse
contendit. Sed quomodo se negat per homines vocatum,
quum Lucas referat ipsum et Barnabam ab
Antiochena ecclesia fuisse vocatos? Respondent
aliqui, ante funetum fuisse apostolatu: itaque illam
ordinationem non fuisse fundamentum apostolatus.
Sed rursum potest excipi, tunc primum gentibus
destinatum fuisse apostolum: quarum in numéro
erant Galatae. Itaque verior et planior responsio
est, eum noluisse hie prorsus exeludere vocationem
ecclesiae: sed tantum ostendere suum apostolatum
maiore praerogativa niti. Quod verum est: neque
enim Antiocheni Paulo manus imposuerunt proprio
iudicio, sed oraculo iussi. Quia igitur divinitus per
revelationem vocatus fuit, et deinde per spiritum
sanctum designatus ao nuneupatus fuit gentium
apostolus: sequitur, non fuisse introduotum per homines,
uteunque solennis ritus ordinationis postea
accesserit. Si cui placèat obliqua inter Paulum et