commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

93 CAPUT VII. 94
offensionem prosequutus fuerat, et autorem offendiouli
castigari voluerat. Sed nunc quod nonnihil
odiosum erat, supprimit. Perinde ac si diceret:
Iam TOIO non in alium finem scriptum esse quidquid
ecripsi, nisi ut Studium erga me vestrnm
perspiceretis : alia omnia nunc relinquamus. Alii
sic exponunt, quod non habuerit rationem unius
privati hominis, sed cogitaverit de communi omnium
utilitate. Terum prior sensus magis est genuinus.
Studium vestrum pro nobis. Quoniam haec passim
reeepta est lectio apud Graecos, non ausus sum
prorsus delere. Quamvis adhuc in codice antiquo
legatur TJJXÖV, et ex Chrysostomi commentariis
appareat, iatinam lectionem illius tempore Graecis
quoque fuisse usitatam : nempe, ut palam fieret apud
vos nostrum Studium pro vobis: hoc est, ut patefieret
Corinthiis quam sollicitus esset pro ipsis Paulus.
Altera tarnen lectio, in quam nunc consentiunt
magna ex parte graeoi codices, nihilominus
probabilis. Gratulatur enim Paulus Corinthiis, quod
hoc demum experimento edocti fuerint quo essent
erga eum affectu: ac si diceret: Vos ipsi nondum
intelligebatis quo essetis in me studio, donec in hac
causa experti estis. Alii de particulari cuiusque
affectu exponunt, hoc modo: ut inter vos patefieret
quantum mihi deferret unusquisque: atque oblata
hac occasione, singuli quid in animo ante misset
occultum, proderent. Quoniam in eo non multum
est momenti, liberum per me sit lectoribus, utrumvis
eligere. Sed quia simul addit in conspectu Dei,
mihi potius videtur hoc velle serio examine habito,
singulos, ac si in Dei conspectum venissent, melius
quam antea sibi fuisse notos.
13. Consolationem aeeepimus. Totus in eo est
Paulus ut Corinthiis persuadeat, sibi nihil esse potius
eorum bono. Itaque eorum consolationem sibi
communem fuisse dicit. Porro haec fuerat consolatio,
quod agnita culpa non modo boni consulebant
correctionem, sed laeti earn amplexabantur.
Nam correctionis acerbitas facile dulcescit simul
atque gustare ineipimus quam nobis fuerit utilis.
Quod addit se uberius gavisum esse super Titi consolatione,
gratulationis est. Exhilaratus fuerat Titus,
quod ipsos magis obsequentes et faciles deprehendisset
quam credibile erat: imo quod comperisset
subitam mutationem in melius. TJnde colligitur, procul
ab adulatione abfuisse lenitatem Pauli, quia sic
laetatus est eorum gaudio: ut praeeipue tarnen in resipiscentia
acquieverit.
14. Quod si quid apud Mum. Subindicat quam
amico semper animo fuerit in Corinthios, quam sincere
et humaniter de illis iudieaverit. Nam quo
tempore videbantur indigni esse commendatione,
multa de illis praeclara adhuc pollicebatur. Hoc
sane insigne est specimen recti ac candidi pectoris,
in faciem reprehendere quos ames: bene tarnen de
illis sperare et bonam spem aliis dare. Haec sinceritas
debuit illos permovere, ne quid ah eo profectum
in malam partem aeeiperent. Interim hac
occasione obiter iterum suam in reliquis omnibus
negotiis fidem commendat. Ac si diceret: Vobis
hactenus compertus fuit meus candor, ut veracem
me omnibus in rebus ac minime vanum probaverim.
Gaudeo igitur me quoque veracem nunc fuisse, de
vobis apud alios gloriando.
15. Viscera eins maiorem in modum. Quia
sedes affectuum est in visceribus, ideo hoc nomine
misericordia, dilectio et omnis pius affectus significatur.
Sed emphatice exprimere voluit, quum
ante diligeret Corinthios Titus, fuisse tunc vehementius
accensum ad ipsos amandos, idque ex intimo
cordis affectu. Porro his verbis Titum insinuât
in amorem Corinthiorum : sicuti amari utile
est Christi servos, quo magis prodesse queant. Simul
animum addit illis ad bene pergendum, quo se bonis
omnibus reddant amabiles.
Cum timoré et tremore. His duobus verbis reverentiam
aliquando simpliciter significat : quod huic
loco fortassis non male quadraret. Quamquam
non displicet, tremorem nomination positum, quod
Bibi male conscii reverebantur eius conspectum.
Expavescunt quidem etiam qui sunt obstinati in
suis sceleribus ad conspectum iudicis: sed voluntaria
trepidatio, quae ex ingenuo pudore manat, Signum
est resipiscentiae. Utramvis expositionem eligas,
docet hie locus, quae sit vera exceptio ministrorum
Christi. Non lauta scilicet convivia, non sumptuosus
apparatus, non blandae vel honorificae salutationes,
non plausus theatrici pröbum fidumque pastorem
oblectant: sed plenam gaudii satietatem capit quum
ex ore illius reverenter excipitur salutis doctrina:
quum sua Uli autoritas constat in ecclesiae aedificationem
: quum in eius diseiplinam se tradit populus,
ut eius ministerio sub Christi auspieiis regatur.
Quäle hie cernimus in Tito exemplum. In clausula
tandem iterum confirmât quod prius dixit, se nunquam
ita fuisse offensum, ut prorsus difjideret Corinthiis.
CAPUT VIII.
1. Certiorem autem vos facio, fratres, de gratia
Dei, quae data est im ecclesiis Macedoniae: 2. quoniam
in multa probatione afflictionis exsuperavit gaudium
ipsorum: et profunda iUorum paupertas exundavit
in divitias simplicüatis eorum. 3. Nam pro
viribus (testor) atque etiam supra vires fuerunt voluntarii:
4. multa cum obtestatione rogantes nos ut gratiam
et societatem ministerii suseiperemus in sanetos.
5. Ac non quatenus sperabamus: sed se ipsos dediderunt,
primum Domino, deinde et nobis per voluntatem
Dei: 6. ut adhortaremur Titum, ut quemadmodum