commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

83 EPIST. PAULI AD CORINTHIOS II 84
dem sacerdotes alloquitur his verbis. Paraphrastice
enim sacerdotes désignât quum dicit: Vos, qui fertis
vasa Domini. Quia illis commissa erat vasorum
cura, quibus sacrificia et aliae partes divini cultus
peragebantur. Non dubium autem quin eos hortari
velit, ut interim dum ad exitum adspirant, caveant
ab omni contagio tot sordium quibus scatebat regio.
Id non minus hodie nobis congruit quam veteribus
Levitis. Nam si in vasorum oustodibus requiritur
tanta mundities, quanto maior in ipsis vasis? atqui
omnia nostra membra vasa sunt ad spiritualem Dei
cultum destinata: nos quoque regale sumus sacerdotium.
Ergo quum Dei gratia simus redempti,
aequum est ut nos custodiamus impollutos ab omni
immunditie, ne Dei sanctuarium polluamus. Caeterum
quemadmodum manentes in hoc mundo, redempti
tarnen sumus et erepti a mundi inquinamentis:
ita non est migrandum de vita, ut exeamus
ob omni immunditie, sed fugienda tantum
omnis participatio. Summa est: si vero cordis
affectu enitimur ad beneficium redemptions, cavendum
est DO quo sordium contactu nos inquinemus.
18. Uro vobis in patrem. Non uno tantum loco
exstat, sed passim repetitur haec promissio: quam
ideo adiunxit Paulus, ut agnitio tantae dignationis,
in quam nos evexit Deus, stimulus nobis esset ad
maius sanctimoniae Studium. Nam ubi ecclesiam
suam ex profanis gentibus coUectam Deus restituit,
redemptionem sequitur hie fructus, ut fidèles appareant
eins filii ac filiae. Non est vulgaris honor, censeri
nos inter filios Dei. Nostrum est vicissim curare
ne dégénères nos ei filios praestemus. Quantam
enim iniuriam facimus Deo, si eum nominantes
patrem idolorum abominationibus nos foedamus?
Debet igitur tantae nobilitatis, ad quam nos extulit,
cogitatio sanctimoniae ac puritatis Studium in
nobis acuere.
1. Has igitur promissiones. Deus in suis promissionibus
mera quidem sua gratia nos anticipât:
sed postquam nobis suam gratiam ultro detulit, continuo
post stipulatur a nobis mutuam gratitudinem.
Ita quod dicebat Abrahae: Ego sum Deus tuus, erat
gratuitae bonitatis invitatio. Stipulationem tarnen
simul addebat: Ambula coram me, et esto integer.
Quia autem non semper exprimitur secundum hoc
membrum, Paulus admonet hanc subesse conditionem
universis promissionibus, ut nobis ad provehendam
Dei gloriam sint incitamenta. Unde enim ad
nos exstimulandos argumentum sumit? ex eo quod
tanta honoris amplitudine Deus nos dignatur. Haec
igitur promissionum natura, ut nos ad sanctificationem
vooent, quasi taoita pactione a Deo interposita.
M scimus quid passim de fine redemptionis
nostrae scriptura doceai, quod idem ad singula gratiae
eius testimonia aptare convenit.
Ab omni inquinamento carnis et spiritus. Quia
iam ostendit, nos ad munditiem vocatos esse: nuno
addit, tarn in corpore quam in anima oportere earn
conspici. Nam quod nomen carnis hic pro corpore,
nomen spiritus pro anima sumatur, inde patet: quia,
si gratiam regenerationis significaret nomen spiritus,
absurdum esset Pauli dictum de spiritus inquinamentis.
Yult ergo nos esse puros ab inquinamentis,
non modo interioribus, quae tantum habent Deum
testem : sed etiam externis, quae cadunt sub sensum
hominum. Ac si diceret: Non tantum castas habeamus
conscientias coram Deo, sed totum etiam
corpus membraque omnia Uli consecrare debemus,
ut nulla in parte nostri appareat aliqua immundities.
Iam si consideremus quale tractet argumentum,
facile videbimus eos nimis impudenter facere, qui
externam idololatriam nescio quibus subterfugiis
excusant. Nam quum interior impietas et quaevis
superstitio inquinamentum sit spiritus: quid per inquinamentum
carnis intelligent, nisi externam impietatis
professionem, sive sit simulata, sive ex
animo edatur? Grloriantur pura conscientia: falso
id quidem. Sed ut illis concedam quod falso iactant:
dimidium tantum eius habent quod exigit Paulus a
fidelibuB. Non est igitur quod Deo satisfactum
putent hoc dimidio. Nam qui ullam omnino idololatriae
speciem vel significationem praebet, aut pravis
superstitiosisque ritibus communicat: etiamsi
animo sit integerrimus (quod fieri nequit), reatum
tarnen polluti corporis non effugiet.
Sanctificationem perficientes. Quum verbum ira-
TEXEÎV apud Graecos nunc perficeie, nunc sacros
ritus peragere significet: eleganter hic a Paulo
usurpatur in priore significatione, quae est usitatior :
sie tarnen ut ad sanctificationem alludat, de qua
nunc concionatur. Nam quum perfectionem sonet,
videtur esse ad sacras funotiones consulto translatum,
quod in divino eultu nihil mutilum, sed
omnia absoluta esse decet. Ergo ut te rite sanctifiées
Deo, et corpus et animam illi in solidum
dicare oportet.
In timoré Dek Nam si vigeat in nobis timor
Dei, non ita nobis indulgebimus: neque erumpet
ilia, quae in Gorinthiis fuit, laseiviendi audacia.
Qu! fit enim ut ita sibi placeant multi in externa
idololatria, et superciliose tarn crassum Vitium defendant:
nisi quia Deo impune illudere sibi videntur?
Quod si in illis superaret Dei timor: nullis
disputationibus coacti primo statim momento cavillis
omnibus cédèrent.
2. Capaces estote nostri: nemini feeimus iniuriam,
neminem corrupimus, neminem fraudavimus. 3. Non
hoc ad condemnationem vestri dico: siquidem iam ante
dixi vobis, quod in cordibus nostris suis, ad commoriendum
et convivendum. 4. Multa mihi fiducia erga
vos, multa mihi gloriatio de vobis : impletus sum con.