commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

81 CAPUT VIL 82
communicare, et manum Ulis in significationem consensus,
porrigere. Mnlti de coniugio ipsam loqui
putant, sed contextus eorum errorem liquido coarguit.
Verbum, quo utitur Paulus, eignifioat sooietatem
coire in ducendo iugo. Metaphora est a
bobus vel equis sumpta, quibus necesse est pariter
incedere, unumque opus communiter agere, quum
sub uno iugo sunt alligati. Dum ergo vetat ne ad
trahendum idem iugum simus infidelium socii, hoc
tantum vult, ne eorum pollutionibus nos commisceamus.
Unus enim sol nobis lucet, eodem vescimur
pane, eundem spiritum baurimus, nee possumus
in totum abstinere ab ebrum commerças: sed
Paulus de iugo impietatis loquitur : hoc est, de participation
operum, quibus communicare Christianis
fas non est. Hac ratione coniugium etiam interdicetur:
quatenus laqueus est, quo implicantur tarn
viri quam mulieres ad impietatis consensum. Verum
hoc tantum volo, generaliorem esse Pauli doctrinam
quam ut ad solum coniugium restringatur. Nam
de fugienda idololatria hie concionatur: cuius etiam
rei causa prohibemur cum impiis matrimonium contrahere.
Quae enim parlicipatio. Confirmât suam exhortationem,
quia absurda sit et quasi monstri similis
copula rerum adeo inter se pugnantium. Nihilo
enim magis coire haec possunt quam aqua cum
igne. Summa hue redit: nisi velint omnia confundere,
abstinendum esse ab impiorum pollutionibus.
Atque hmc cdlligimus, etiam qui superstitiones ex
animo non probant, simulatione tarnen pollui, nisi
palam et ingenue ab Ulis abhorreant.
15. Quis consensus Christo cum Belial? De
etymologia vocabuli Belial ne inter Hebraeos quidem
convenit: significatio tarnen non est dubia.
Nam Moses verbum aut cogitationem Belial pro
impia et nefaria cogitatione posuit: et passim filii
vel homines Belial vocantur scelerati ac prostitutae
nequitiae. Inde factum est ut Paulus hic pro
diabolo sceleratorum omnium capite usurpaverit.
Nam a capitum similitudine mox delabitur ad membra:
ac si diceret: Quemadmodum Christo irreconoiliabile
dissidium est oum Satana: ita etiam nos
ab impiorum factione alienos esse oportet. Porro
quod negat ullam Christiano portionem esse cum
infideli, non intelligit de victu, vestitu, praediis,
sole, aere, quemadmodum superius monui: sed de
iis, quae propria sunt infidelium, a quibus nos Dominus
segregavit.
16. Quae conventio templo Dei cum idolis ? Hactenus
in génère vetuit ne fidèles se copulent cum
impiis: nunc déclarât quorsum praecipue illis interdixerit
talem copulam : nempe quia externam idololatrjae
professionem desierant inter peccata nunierare.
Hanc licentiam corripuerat, multisque verbis
exagitaverat in superiore epistola. Verisimile
Calvini opera. Vol. L.
tarnen est, nondum fuisse omnes convictos, ut consilium
quod dabat, ampleoterentur. Ideo de angustia
viscerum conquestus est, quae sola profeotum
remorabatur. Non retexit autem denuo illud argumentum,
sed brevi admonitione contentus est: ut
facere solemus quum agimus de rebus notis. Quamquam
non obstat brevitas quin aoriter tarnen pungat.
Quantum enim vehementiae inest in hoc solo
verbo, quum nullam esse conventionem docet templo
Dei cum idolis? Sacrilega est profanatio, si in
templum Dei idolum vel cultus aliquis idololatricus
inferatur: nos porro sumus vera Dei templa: ergo
saorilegium est ulla idolorum coutagione nos inficere.
Haec, inquam, una ratio instar mille esse
debet, si tu Christianus es, quid tibi negotii cum
idolis? tu enim templum es Dei. Sed Paulus (ut
iam attigi) exhortâtione pugnat magis quam doctrina,
quia supervaeuum fuisset quasi de re dubia vel obscura
adhuc disserere.
Quemadmodum dicit: Habitabo. Probat nos esse
templa Dei ex eo quod promisit olim Deus populo
israelitico, se habitaturum in medio eius. Primum
non potest habitare Deus inter nos, quin habitet in
UDoquoque nostrum. Singularis enim benefioii loco
nobis hoc promittit, habitabo in medio vestri. Neque
haec habitatio vel praesentia terrenis duntaxat benedictionibus
constat, sed praesertim de spirituali
gratia aeeipienda est. Ergo non tantum nobis propinquum
esse Deutn notât, quasi in aere degat, ut
nos oircumvolitet: sed magis significat sedem in
cordibus nostris habere. Si quis ergo obiieiat, particulam
in nihil aliud valere quam inter, ego concedo:
sed ex eo, quod Deus se inter nos habitaturum
promittit, colligi dico in nobis quoque ipsum
manere. Ac tale erat arcae symbolum, cuius fit
mentio apud Mosen in eo loco unde Paulus testimonium
hoc mutuatu8 videtur, nempe Levit. 26, 12.
Si quis autem Paulum ad caput Ezeohielis 37, 27
respexisse magis putet, eadem erit ratio. Propheta
enim in describenda ecolesiae instauratione tanquam
praecipuum bonum Dei praesentiam commémorât,
quam initio promiserat ipse per Mosen. Iam vero
quod per arcam figuratum fuit, plenius nobis exhibitum
fuit in Christo, quum nobis factus est Immanuel.
Unde fit ut potius Ezechielem hio citari
arbitrer quam Mosen : quod Ezeohiel simul ad symbolum
arcae alludit, et pronuntiat fore ut id impleatur
sub regno Christi. Porro apostolus pro confesso
sumit, Deum nusquam habitare nisi in loco
sacro. De homine si dioatur, hic habitat: non erit
protinus templum, sed domus profana. Sed in Deo
hoc speciale est, qui quemeunque looum dignatur
sua praesentia, etiam sanetificat.
17. Quamobrem exite de medio eorum. Haec
exhortatio ex Iesaiae capite 52, 11 sumpta est:
ubi prophëta liberationem populo denuntians tan-
6