commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

75 EPIST. PAULI AD CORINTHIOS II 76
«tendantes nos tanquam Dei ministri, in patientia
multa, in afflidionibus, in necessitatibus, in angustiis,
5. in plagis, in carceribus, in seditionibus, in laborious,
in vigiliis, in ieniuniis, 6. in sinceritate, m
scientia, in tolerantia, in mansuetudine, in spirilu
sancto, in caritate non fida 7. in sermone veritatis,
in potentia Dei, per arma iustitiae deoctra et sinistra:
8. per gloriam d ignominiam, per infamiam et bonam famam
: tanquam impostures, tarnen veraces: 9. tanquam
ignoti, tarnen célèbres : tanquam morientes, etecce, vivimus:
tanquam castigati, tarnen morte non affecti: 10. tanquam
moerore affecti, semper tarnen gaudentes: tanquam
inopes, multos tarnen ditantes : tanquam nihil habentes,
et omnia possidentes.
1. Adjuvantes. Betulit mandata legationis, quibus
instructi sunt a Deo evangelii ministri. Postquam
haec mandata fideliter pertulerunt, debent
etiam incumbere ut valeant, ne irrita sit eorum
opera. Addere, inquam, assiduas exhortationes debent,
ut efficax sit legatio. Hoc est quod dicit
ouvepyoOvTec, boc est, promovendo negotio insistentes.
Neque enim satis est docere, nisi etiam urgeas. Hoc
modo particula aùv relationem haberet ad Deum,
vel ad legationem, quam servis suis mandat. Adiuvatur
enim evangelii doctrina exbortationibus ne
effeotu careat: et ministri suum Studium Dei mandate
adiungunt: quemadmodum legati sunt partes,
quod principis sui nomine in medium proponit,
rationibus persuadere. Potest etiam partiçula aî»v
referri ad commune studium ministrorum: quia, si
opus Domini ex animo agunt, debent alii aliis vicissim
manum porrigere, ut alii aliis sint adiutores.
Mibi tarnen magis placet prior expositio. Chrysostomus
de auditoribus interpretatur, quibus cooperantur
ministri, dum eorum pigritiam torporemque
excitant. Hic docentur ministri, non sufficere si
doctrinam simpliciter proponant: sed elaborandum
ut recipiatur ab auditoribus, neque id semel, sed
assidue. Quia enim internuntii sunt inter Deum et
homines: primae eorum partes sunt offerre Dei
gratiam : secundae autem, omni studio eniti ne inutiliter
oblata fuerit.
2. Dicit enim: Tempore accepto. Citât propbetiam
Iesaiae valde accommodam exbortationi, de qua
loquitur. Tractatur illic haud dubie de regno
Christi: quemadmodum ex contextu liquet. Pater
ergo filium colligendae ecclesiae ducem creans, his
verbis eum alloquitur : Tempore accepto exaudivi te.
Yerum scimus, quae sit analogia capitis ad membra.
Nostro enim nomine exauditus fuit^Christus, sicuti
in eius manu nostra omnium salus est deposita,
nee aliud in curam suam suscepit. Ideo admonemur
omnes in persona Christi, ne occasionem adipiscendae
salutis spernamus. Pro eo quod graecus
interpres reddidit èoTcpôaSexxov, habetur in verbis
prophetae pï"i: hoc est benevolentiae aut gratuiti
favoris. Ita aptandum est testimonium praesenti institute
Quum exhibitioni gratiae suae certum tempus
assignet Deus, sequitur, non omnia tempora
illi congruere. Quum nominetur certus dies salutis,
sequitur, non patere salutis copiam quibuslibet diebus.
Totum porro hoc ex Dei Providentia pendet.
Nihil enim aliud est tempus acceptum quam quod
vocatur tempus plenitudinis, ad Galatas (4, 4). Et
notandus est ordo. Prius tempus benevolentiae
ponitur: deinde dies salutis. Quo innuitur, ex
sola Dei misericordia tanquam ex fonte manare
nobis 8alutem. Ergo non est quaerenda in nobis
causa, quasi Deum operibns provooemus ad destinandam
nobis suam gratiam. Unde enim dies salutis?
quia tempus est acceptum: hoc est, quod
Deus gratuito suo favore ordinavit. Interea tenendum
est Pauli consilium, prompta céleritate opus esse,
ne occasio nobis effluat: quia Deus dblatam gratiam
lente et segniter a nobis recipi indigne ferai.
Ecce, nunc tempus. Loquutus erat propheta de
tempore, quo manifestandus in crane erat Christus
in redemptionem hominum. Transfert Paulus vaticinium
ad tempus, quo revelatur Christus per assiduam
evangelii doctrinam: et merito. Nam ut semel
universo mundo missa fuit salus, quum Christus
apparuit: ita nunc quotidie nobis mittitur, quum
effieimur participes evangelii. Pulcher locus et non
exiguae consolationis, quod dum nobis evangelium
praedicatur, certo scimus patefieri nobis aditum ad
regnum Dei, ac sublato in altum divinae benevolentiae
signo, nos invitari ad salutem capessendam.
Nam eius obtinenda occasio a vocatione aestimanda
est. Verum nisi opportunitate utamur,
timenda est denuntiatio, quam Paulus insinuât, brevi
clausuni iri ianuam omnibus, qui tempestive non
fuerint ingressi. Haec enim vindieta semper contemptum
verbi sequitur.
3. Nullam dantes offensionem. Aliquoties iam
dictum est, Paulum nunc generaliter ministerium
evangelii, nunc suam ipeius integritatem commendare.
Nunc ergo de se loquitur, et in sua persona
vivam probi ac fidelis apostoli imaginem proponit:
ut discant Corinthii quam iniqui fuerint iudices,
ventosos Thrasones illi praeferendo. Nam quum
solis larvis palmam darent, homines delicatos et
nullius zeli habebant in summo pretio: de optimis
vero ministris nihil nisi vulgare et abieotum sentiebant.
Nee dubium quin ea ipsa, quae in suam
laudem commémorât Paulus, contemptum illi ex
parte apud eos attulissent. Quo maiore reprehensione
digni erant, qui verae gloriae materiam haberent
probri loco. Tria ergo hic agit Paulus: docet
quae sint virtutes, quibus censeri debent evangelici
doctores: deinde his virtutibus se praeditum esse
demonstrat. Tertio admonet Corinthios ne pro