commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

57 CAPUT IV. 53
ad confoBsionem aptari debet, non ad fidei unitatem. 16. Quamobrent non deficimus. Nunc quasi
Yel si mavis, cohaeret cum sequentibus, non cum evicta causa in maiorem confidentiam attollitur
praecedentibus, hoc modo : Quia nobis fides certa quam prius. Non est, inquit, causa cur despondea-
beatae resurrectionis constat, audemus loqui et praemus animum, aut fatigemur sub crucis onere, cuius
dicare quod credimus: quemadmodum scriptum est: tarn felix nee mihi solum, sed aliis quoque saluta-
Credidi, propterea loquutus sum. Est autem ris est successus. Ita hortatur Corinthios suo exem-
initium Psalmi 116, ubi David fatetur, quum in ultiplo ad fortitudinem, si quando contingat ipsos simimas
angustias redactus foret, ita se fuisse perculsum liter affligi: deinde retundit illam insolentiam, in
ut propemodum labasceret: verum mox resumpta qua non mediocriter peccabant, quod ambitione oc-
fiducia ex hac tentatione eluctatum esse. Inde cupati, quo quisque remotior erat a cruce Christi,
itaque Psalmum orditur : Credidi, propterea loquar. eo maiore ilium habebant in pretio.
Confessionis enim mater est fides. Paulus quidem JEtsi externus homo noster. Externum hominem
ad eius imitationem se animans Corinthios ut idem male quidam et imperite cum veteri homine con-
faciant hortatur: ac iuxta vulgatam translationem fundunt. Est enim longe aliud vetus homo : de
praeteritum posuit loco futuri: sed nihil refert. quo Kom. 6, 6, diximus. Falso etiam Chrysosto-
Tantum enim hoc vult, fidèles debere magnanimos mus et alii tantum ad corpus restringunt: nam
esse et intrepidos ad confitendum, quod corde cre- apostolus hac voce comprehendere voluit quidquid
diderunt. Yiderint iam nostri pseudonicodemi quale ad praesentem vitam spectat. Quemadmodum hie
figmentum loco fidei sibi fabricent, quum fidem intus duos homines constituit: ita duas tibi-vitas propone,
sepultam manere volunt et prorsus mutam: hacque terrenam et coelestem. Exterior homo conservatio
sapientia gloriantur, si tota vita nullum rectae con­ est terrenae vitae, quae non tantum aetatis flore
fessionis verbum edant.
et bona valetudine, sed opibus etiam, honoribus,
15. Nam omnia propter vos. Nunc se non tan- amicitiis et aliis subsidiis continetur. Quantum
turn in spe futurae beatitudinis, sed in ipsis etiam ergo nobis imminuitur vel deperit ex bonis illis,
afflictionibus Corinthiis coniungit, in quibus vide- quae ad statum vitae praesentis tuendum requirunbantur
esse maxime diversi: se enim affligi in iptur, tantundem corrumpitur externus noster homo.
sorum bonum docet. Unde sequitur, merito eos Quia enim nimium in praesenti vita, quamdiu ad
partem debere in se transferre. Pendet hoc, quod votum fluunt omnia, occupamur : ideo Dominus pau-
dicit Paulus, primum ex arcana communione, quam latim nobis auferendo, quae nos implicitos tenent,
habent inter se Christi membra, sed praecipue ex ad meditationem vitae melioris revocat. Sic ergo
mutua ratione et necessitudine, quae inter ipsos vigere vitae praesentis statum inclinare necesse est, ut
peculiariter debebat. Iam admonitio haec perquam homo interior reflorescat: quia quod terrenae vitae
utilis erat Corinthiis et consolationem eximiam decedit, accresoit coelesti saltern in fidelibus. Inte-
8ecum trahebat. Cuius enim consolationis est, rit enim etiam in reprobis externus homo, sed nulla
quum Deus imbecillitati nostrae parcens, mollius compensatione : in filiis Dei vero talis corruptio ini­
nos tractât, affligi in commune omnium bonum eos, tium est generationis et tanquam causa. Id fieri
qui praestantiori virtute instructi sunt? Admone- quotidie dicit, quia assidue nos ad hanc meditatiobantur
etiam ut, quum aliter iuvare Paulum nequinem Deus exercet. Utinam id animis nostris penirent,
precibus saltern eum sublevarent et commisetus insideat, ut continuo temporis successu proficiaratione.mus
in externi hominis interitu.
Ut gratia, quae abundaverit. Consensum ilium 17. Levitas momentanea. Quia caro nostra sem­
membrorum Christi iam commendat a fructu, qui per interitum suum refugit, qualiscunque proposita
inde oritur : nempe quod valet ad propagandam Dei fuerit merces: ac longe magis afficimur praesenti
gloriam. Per gratiam metonymice more usitato sensu quam spe coelestium bonorum: ideo Paulus
intelligit beneficium illud liberationis, cuius supra afflictiones et aerumnas piorum nihil aut minimum
m eminer at: quod dum opprimebatur, non erat tarnen habere acerbitatis admonet, si cum infini to aeternae
anxius: inopia laborans, non destituebatur etc. De- gloriae bono conferantur. Dixerat non debere nobis
nique perpetuam adversus omne malorum genus molestam esse corruptionem externi hominis: quo-
liberationem. Hanc gratiam dicit exundare: quo niam ex ea renovatio hominis interni pullulet.
significat, non penes se inclusam esse ut solus ea Verum quia visibilis est corruptio, renovatio autem
fruatur, sed latius diffundi, nempe in Corinthios, invisibilis: Paulus, utcarnalem praesentis vitae affeo-*
quibus multum proderat. Quum doni Dei exube- turn nobis excutiat, miserias praesentes cum futura
rantiam in gratitudine constituit, in autoris gloriam, felicitate componit. Haec autem sola comparatio
admonet, nostra ignavia perire quidquid in nos bono­ abunde sufficit ad imbuendoB aequitate et moderarum
confert Deus, nisi ad gratias agendas prompti tion piorum animoB, ne crucis gravitate oppress)
et alacres simus.
concidant. Unde enim fit ut tarn difficilis sit res