commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

23 EPIST. PAULI AD CORINTHIOS II 24
missiones dico gratiae divinae esse testimonia: nam
etsi indignis quoque benefacit Deus, ubi tarnen ad
eius bénéficia accedunt promissiones, specialis est
ratio: quod illio patrem se déclarât. Deinde percipiendis
Dei promissionibus non sumus idonei, nisi
impetrata peccatorum remissione quam per Christum
consequimur. Tertio promissio, qua nos sibi Deus
in filios adoptât, omnium est prima. Causa autem
et radix adoptionis est Christus: quia non aliis
pater est Deus, nisi qui filii sui unigeniti membra
sunt et fratres. Bed omnia fluunt ex illo fonte,
Deo nos invisos magis esse quam acceptos extra
Christum: quum tarnen ideo nobis promittat.Deus
quaecunque promittit, quia nos amat. Itaque non
est mirum si omnes Dei promissiones in Christo
ratas esse ac firm as hic tradat Paulus. Sed quaeritur
utrumne ante "Christi adventum fluidae aut
invalidae fuerint: nam videtur hic loqui Paulus de
Christo in carne exhibito. Respondeo, quaecunque
ab initio mundi promissiones datae sunt fidelibus,
in Christo fuisse fundatas. Unde Moses et prophetae,
quoties de reconciliatione cum Deo, de spe
salutis, aut de quavis gratia disserunt, subiiciunt
eius mentionem : et de eius adventu ac regno simul
concionantur. Dico iterum promissiones sub veteri
testamento pus fuisse impletas, quatenus expediebat
in ipsorum salutem. Similiter tarnen verum est,
quodammodo fuisse suspensas, donec advenit Christus,
per quem Ulis constaret verus effectus. Et
sane fidèles ipsi ita recumbebant in promissiones,
ut earum tarnen yeritatem reiicerent in exhibitionem
mediatoris: spemque suam eo usque suspenderent.
Denique si quis expendat quis sit mortis et resurrectionis
Christi fructus, facile inde colliget qualiter
obsignatae per eum fuerint stabilitaeque Dei promissiones,
alioqui solidum complementum nunquam
habiturae.
Quare et per ipsum sit amen. Hie etiam graeca
exemplaria non consentiunt. Quaedam enim habent
uno contextu, quotquot sunt Dei promissiones, per
ipsum sunt etiam, et per ipsum amen, Deo ad
gloriam per nos. Verum diversa lectio, quam sequutus
sum, magis est expedita et sensum pleniorem
continet. Nam sicuti dixerat, in Christo Deum
sanxisse omnium suarum promissionum fidem: ita
nunc officium nostrum esse admonet, eiusmodi
sanetioni accinere. Quod fit dum certa fide in
Christo acquiescentes, subscribimus et signamus quod
Deus sit verax: quemadmodum habetur apud Iohannem
(3, 33). Idque ad eius gloriam. Quia hic
finis est quo referri debent omnia. Ephes. 1, 13,
et Rom. 3, 4. Diversa lectio fateor magis est usitata:
sed quiafrigida est, hanc praeferre non dubitavi,
quae pleniorem doctrinam continet, deinde ad contextum
longe est aptior. Officii enim Corinthios admonet
Paulus, ut suum amen respondeant, postquam
in simplici Dei veritate fuerunt edocti. Quod si eui
tarnen grave sit ab altera lectione discedere: semper
elicienda erit ad mutuam doctrinae et fidei consensum
exhortatio.
21. Qui autem confirmât nos vobiscum in Christo,
et qui- unxit nos, Deus est: 22. qui et dbsignavit
nos, et dedit arrhabonem Spiritus in cordibus nostris.
Deus quidem semper est verax constansque in
omnibus suis promissis: habetque perpetuo simul
ac loquutus est suum amen. Nos autem qua sumus
vanitate, non aliter respondemus illi nostrum amen
quam dum verbo suo certum testimonium reddit in
cordibus nostris. Id facit per spiritum suum. Id
est quod nunc ^ibi vult Paulus. Docuerat superius
hanc esse aptam symphoniam, quum Dei vocatio
poenitentia caret, nosque vicissim oblatam adoptionis
gratiam, indubia fide amplectimur. Quod Deus in
proposito suo firmus manet, nihil mirum : sed mutua
fidei nostrae constantia paria facere cum Deo, id
vero non est humanae facultatis. Atque Deum
imbecillitati nostrae aut defectui (ut vocant) mederi
docet, quum infidelitatem nostram corrigendo per
spiritum suum nos confirmât. Ita fit ut glorificemus
ipsum firma fidei constantia. Se vero socium diserte
adiungit Corinthiis. quo melius ad colendam unitatem
sibi conciliet eorum animos.
21. Qui unxit nos. Pluribus verbis rem unam
désignât. Nam confirmationi unetionem adiungit et
obsignationem 1 ): aut hac duplici metaphora clarius
illustrât quod prius dixerat sine figura. Nam Deus
coelesti Spiritus gratia nos profundens, hoc modo obsignat
cordibus nostris verbi sui 2 ) certitudinem.
Quartum deinde ponit, datum nobis esse spiritum
instar arrhae. Quae similitudo, ut saepius ab ipso
usurpatur, ita valde est apposita. Nam ut spiritus
testimonium adoptionis reddendo nobis sponsor est,
fidem promissionum stabiliendo, acppayÉg est ac sigillum
: ita merito arrha dicitur, quia efficit ut ratum
sit utrinque Dei pactum, quod alioqui quodammodo
penderet. Hie primum notanda est relatio quam
requirit Paulus inter Dei evangelium et fidem nostram.
Nam sicuti certo certius est quidquid loquitur
Deus, ita vult illud firmo stabilique assensu in animis
nostris esse constitutum. Deinde notandum est,
quum eiusmodi certitudo res sit humanae mentis
capfu superior, hoc esse spiritus sanoti officium,
nobis intus confirmare quod Deus verbo suo promittit.
Unde hos titulos habet: quod sit unetio,
arrha, paracletus et sigillum. Tertio notandum est,
quieunque testem spiritum sanctum non habent, ut
Deo ad certam spem salutis vocanti amen respondeat,
falso ohristianum nomen obtendere.
») quun) spiritus qui est unetio nostra nos confirme! hoeque
*) Dei