commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

7 ARGUMENTUM. 8
cupatione non solum tollit offendiculum hoc, sed
in contrariant partem retorquet, dicens eo clarius
relucere eminentiam gratiae Dei, quod tantus thesaurus
in vasis fictilibus proferatur. Ita quae probri
loco obiicere ei solebant malevoli, in suam laudem
convertit: quia tot miseriis pressus, semper tarnen
victor, instar palmae, emergat. Id tractât usque
ad dimidium quarti capitis. Quia tarnen vera Christianorum
gloria extra mundum est, per contemptum
praesentis vitae et externi hominis mortificationem,
ad beatae immortalitatis meditationem toto animi
studio pergendum admonet. Deinde paulo post
initium capitis quinti gloriatur se hoc affectu praeditum,
nihil habere aliud in votis quam ut suum
obsequium Domino approbet: spemque sibi esse,
Gorinthios ipsos se habiturum sinceritatis suae testes.
At quia a vanitatis aut arrogantiae suspicione periculum
erat, iterum repetit se malorum importunitate
hue compelli : neque id sua causa, quo retinendae
propriae existimationis sit cupidus: sed in bonum
Corinthiorum, quibus utile sit ita sentire et persuasos
esse, sibique nihil praeter eorum salutem
curae esse asserit. Cuius rei confirmandae gratia
universalem doctrinam subiungit, quis servis Christi
propositus esse scopus debeat: nempe ut sui obliti
Domino suo vivant. Ac tandem concludit, nihili
aestimanda esse omnia praeter vitae novitatem: ut
is solus habeatur in pretio qui se ipsum abnegavit.
Inde transitum sibi facit ad explicandam legationis
evangelicae summam : ut eius magnitudine et excellentia
hinc ministros, inde populum ad piam
sollicitudinem commoveat. Quod facit initio sexti
capitis. Atque hie rursum postquam commemoravit
quam fideliter suas partes agat : leviter pungit
Corinthios, quia sint ipsi sibi impedimento quominus
fruotum percipiant. Huic expostulation! continuo
subiicit exhortationem, ut fugiant idololatriam.
Ex quo apparet, nondum eo perductos fuisse Corinthios
quo volebat. Itaque merito conqueritur id
accidere eorum culpa, qui tarn clarae doctrinae aures
apertas non haberent. Sed ne acriter nimium teneros
animos urgendo prosternât aut alienet: de
sua erga eos benevolentia iterum reddit certiores.
Et excusationem severitatis, quam veluti abruptam
reliquerat, pertexit: quamquam alio modo. Fiduciam
enim maiorem nactus, fatetur sibi non displicere
quod moerore ipsos affecerit : quia id fecerit ipsorum
bono. Ubi de successu ipsis gratulando, , déclarât
quam ex animo ipsis consuhum veht. Haec usque
ad finem septimi capitis. A principio octavi usque
ad finem noni, addit illis alacritatem ad conferendas
eleemosynas, quarum meminerat ultimo capita epis-
tolae superioris. Ac eos quidem laudat, quod bene
coeperint: sed ne studii fervor tempore (ut fit) refrigescat,
multis argumentis confirmât ipsos, ut constanter
pergant in cursu instituto. A deoimo capite
se suum que apostolatum a calumniis vendicare incipit,
quibus ipsum vexabant improbi. Ac primo
quidem se iis armis, quae ad exercendam Christi
militiam requiruntur, egregie instructum esse ostendit.
Deinde gravitatem, quam usurpaverat in
epistola priore, bonae oonscientiae fiducia suffultam
asserit: seque praesentem non minus virtutis habere
in operibus quam absens gravitatis in verbis ostendat.
Postremo se cum illis conferendo, quam inaniter
exsultent,' arguit. Undecimo capite Corinthios a
pravis studiis, quibus fuerant corrupti, revocat: admonens,
nihil esse periculosius quam ab evangelii
8implicitate abduci. Quod autem vilesoere nonnihil
apud eos coeperat, alii autem maiori favore excipiebantur:
id contingere non sua culpa, sed eorum
fastu aut delitiis arguit: quod alii nihil illis melius
nee praestantius attulissent: ipse autem non alia
causa illis esset contemptibilis, nisi quia se non
venditaret elegantia sermonis: aut quia voluntaria
submissione, eorum infirmitati indulgens, iure suo
cessisset. Quae ironia obliquam ingratitudinis exprobrationem
continet. Cuius enim aequitatis erat,
ideo minoris eum facere quod se illis accommodasset?
Testatur tarnen se non ideo abstinuisse stipendio
sibi debito, quod minus amaret Corinthios : sed ne qua
in re superiores essent pseudoapostoli, quos videbat
hoc artificio insidias struere. Postquam iniqunm
malignumque Corinthiorum iudicium reprehendit,
effertur pia gloriatione, commemorans quam magnifiée
iactare se possit, si libeat: praefatus tarnen se
ineptum esse in praedicandis suis laudibus, eorum
causa. Tandem quasi manum sibi in medio cursu
iniieiens, dicit summum gloriationis suae caput esse
illam humilitatem, quae despiciebatur a superbis:
se enim admonitum esse a Domino, ne alibi quam
in suis infirmitatibus gloriaretur. Circa finem duodecimi
capitis iterum cum ipsis expostulat, quod
sibi necessitatem ita ineptiendi iniieiant, dum se
addicunt ambitiosis hominibus, per quos a Christo
alienantur. Adhaec vehementius insurgit in eos
qui pervicaciter ferociebant adversus eum, addentes
prioribus flagitiis hanc resistendi impudentiam. Capite
decimotertio denuntians talibus severiorem vindictam,
hortatur in génère omnes ut suum apostolatum
agnoscant, id facturi scilicet suo bono: quum
illis perniciosum sit despicere quem experti fuerant
certum fidelemque Domini legatum.