commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

245 CAPUT V. 246
et gratiae opponit: ut sit merum pactum legale, in
operum meritis fundatum. Inde patet quod iam
dixi, non eodem semper modo de circumcisione
ipsum loqui: eed ratio diversitatis habenda est.
Dico Paulum, dum circumcisionem considérât in
sua natura, merito facere gratiae symbolum: quia
tale fuit institutum Dei. Verum ubi Uli negotium
est cum pseudoapostolis, qui circumcisione abutebantur
ad destruendum evangelium, illic non respicit
ad quid fuerit a Domino instituta : sed corruptelam
ab hominibus profectam impugnat. Exemplum
habemus clarissimum in hoc loco. Quum Abrahae
data esset promissio de Christo, de gratuita iustitia,
de aeterna salute: addita simul fuit circumcisio in
eius confirmationem. Fuit igitur ex ordinatione
Dei sacramentum, quod fidei serviebat. Veniunt
pseudoapostoli, qui fingunt esse opus meritorium:
et ita legis Observationen! commendant, ut circumcisio
sit initiatio eiusmodi professions. Dei institutionem
hic non attingit apostolus, sed pseudoapostolorum
figmentum persequitur. Excipiet quispiam,
qualiscunque sit impiorum abusus, id tarnen sacrosanctis
Dei institutis nihil detrahere. Respondeo,
circumcisionem nonnisi ad tempus mandatam a Deo
fuisse. Itaque post Christi adventum iam sacramentum
esse desierat divinitus institutum: quia
baptismus in eius vicem successerat. Quorsum ergo
circumcisus fuit Timotheus? Non sua certe causa,
sed fratrum duntaxat, quorum infirmitati datum
id fuit. Quo autem melius appareat quantopere
congruat papistarum doctrina cum ea quam Paulus
impugnat: observandum est, sacramenta sincere
accepta non esse proprie opera hominum, sed Dei.
Nam in baptismo, in sacra coena nihil agimus:
sed offerimus nos Deo ad recipiendam eius gratiam.
Ergo baptismus, respectu nostri, est opus passivum.
Nihil enim praeter fidem afferimus, quae omnia
habet in Christo reposita. Quid autem papistae?
opus operatum imaginantur, quo promereantur homines
Dei gratiam. Ita quid aliud quam sacramenti
veritatem simpliciter exstinguunt? Baptismum
tarnen et coenam retinemus, quia perpetuum utriusque
usum esse Christus voluit: sed impia ilia deliramenta,
ut par est, acriter detestamur.
4. Exinaniti estis a Christo. Sensus est: Si
quam iustitiae partem quaeritis in operibus legis,
Christus nihil ad TOS et a gratia estis alienati.
Neque enim tarn crassa erat opinio, ut sola legis
observatione iustificari se crederent: sed Christum
miscebant cum lege. Alioqui frustra his minis
territaret ipsos Paulus: Quid facitis? redditis vobis
Christum inutilem: in nihilum redigitis eius gratiam.
Videmus ergo non posse minimam iustitiae
partem constitui in lege, quin Christo et eius gratiae
renuntietur.
5. Nos enim spiritu, ex fide. Occupatio est,
qua praevenit obiectionem. Nam protinus cuivis in
mentem venire poterat haec cogitatio: Nullane igitur
utilitas erit circumcisionis ? Respondet, in Christo
nihil valere: ideoque iustitiam in fide sitam esse,
et hanc iustitiam obtineri in spiritu absque caeremoniis.
Spem iustitiae exspeotare, est fundare
in hac vel ilia re suam fiduciam: vel statuera
unde iustitia speranda sit. Quamquam simul perseverantiam
notatam esse his vocibus probabile
est: ac si dixisset: Perstamus constanter in fiducia
iustitiae quam fide obtinemus. Quod autem iustitiam
fide nobis constare dicit, id cum patribus nobis
commune est. Omnes enim fide placuerunt Deo,
ut scriptura testatur. Sed fides illorum caeremoniarum
velo erat implicita. Ideo nos ab Ulis discernit
per verbum spiritus, quod externis umbris
opponitur. Intelligit ergo nudam esse nunc fidem
quae ad consequendam iustitiam sufficiat: et quae
non caeremoniarum pompis ornetur, sed spirituali
Dei cultu sit contenta.
6. Nam in Christo Iesu. Ratio est cur nunc
iustitiam in spiritu sperent: quia in Christo, id est
in regno Christi, vel in ecclesia Christiana circumcisio
abolita sit cum suis appendicibus. Nam synecdochice
in nomine circumcisionis caeremonias désignât.
Ita nee iam amplius locum illis esse admonet,
neque tarnen inutiles semper fuisse concedit. Non
enim abrogatas esse docet, nisi post Christi revelationem.
Ita simul quoque soluta est quaestio cur
tarn contemptim de circumcisione hie loquatur ac
si nihil profuisset. Non enim hic mentio fit de
circumcisione quatenus sacramentum olim erat: non
quaeritur quid eo tempore valuerit, quo nondum
obsoleverat: verum sub regno Christi praeputio
fuisse aequatam asserit: nempe quia legalibus caeremonÜ8
finem imposuerit Christi adventus.
Sed fides per diledionem operans. Caeremoniis
opponit aliud exercitium, caritatis scilicet: neludaei
nimium sibi placeant, quasi aliqua praestantia emineant.
Nam circa finem epistolae pro hoc membro
ponet novam creaturam. Perinde igitur est ac si
dixisset, Deum nolle in caeremoniis hodie nos occupari:
sed satis esse si in caritate nos exerceamus.
Interim tarnen non excludit nostra sacramenta,
quae fidei adminicula sunt: sed breviter confirmât
quod attigerat de spirituali Dei cultu. Locus hie
nihil habet difficultatis : nisi eum calumniose torquerent
papistae ad iustitiam operum adstruendam.
Nam quum refellere istud nostrum volunt, sola
fide nos iustificari, hoc telum arripiunt: Si ea demum
fides iustificat quae per caritatem operatur:
non igitur, inquiunt, sola iustificat. Respondeo,
ipsos non intelligere quid garriant: multo minus
quid tradamus. Neque enim fidem, quae iustificat,
docemus solam esse: sed bonis operibus perpetuo
coniunctam esse asserimus. Tantum contendimus
16*