commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

209 CAPUT III. 210
ut adveniente aliqua procella ruant: sed in perpetuum
tempu8 stare, ut ne in media quidem morte
desinant vivere. Ita nihil proficiunt subsannatores
suis calumniis, quum allegant, pfophetam illic latius
accipere fidei nomen, quam Paulum hoc loco. Nam
simpliciter fidem vocat tranquillam conscientiae certitudinem,
quae solo Deo nititur. Ergo apposite usus
est Paulus hoc testimonio.
12. Lex autem non est ex fide. Certum est
legem cum fide non pugnare: alioqui Deus ipse
sibi esset dissimilis: sed illuc semper redeundum
est, Paulum loqui prout ferebat praesentis causae
circumstantia. Ergo repugnantia legis et fidei est
in causa iustificationis. Facilius enim aquam igni
copulabis, quam haec duo concilies: homines fide et
lege esse iustos. Lex ergo non est ex fide: hoc
est, rationem iustificandi hominis a fide prorsus
alienam habet.
Sed qui fecerit haec. Diversitas in eo est, quod
homo legem implendo iustus censelur iustitia legali.
Quod Mosis testimonio probat. Quae autem erit
fidei iustitia? earn définit capite ad Romanos 10, 9:
8i credamus Christum esse mortuum pro peccatis
nostri8, etc. Neque tarnen inde sequitur vel
otiosam esse fidem, Tel fidelibus vacationem esse a
bonis operibu8. Nam hic non quaeritur an fidèles
servare legem, quoad possunt, debeant (quod extra
dubium est), sed an operibus acquirant iustitiam:
quod est impossibile. Porro si quis obiiciat, quum
Deus vitam promittat legis factbribus, cur negat
Paulus illos esse iustos? responsio facilis est: ideo
nullos esse iustos operibus legis, quia nemo est qui
ilia faciat. Nam factores legis si qui essent, iustos
esse concedimus. Sed quia illic pactum est conditionale,
ideo excluduntur omnes a vita: quia nemo
iu8titiam, quam debebat, praestat. Tenendum autem
memoria est quod prius admonui, legem facere non
qui ex parte obediunt, sed qui omnes implent iustitiae
numéros: a qua perfectione longissime distant
omnes.
13. Christ/us nos redemit. Pecerat omnes, qui
sub lege sunt, maledictioni obnoxios. Inde oriebatur
magna difficultas, quod Iudaoi eximere se non poterant
a maledictione legis. Proposito igitur remedio
nodum hunc solvit, docens nos esse liberatos
per Christum. Quo etiam magis intentionem suam
confirmât. Nam si ideo salvi sumus, quia sumus
a maledictione legis liberati : ergo non ex lege
iustitia. Deinde modum quoque liberationis adiungit.
Scriptum est: Maledictus omnis, qui suspensus
fuerit in ligno. Christus fuit suspensus: ergo inaledictionem
illam subiit. lam vero certum est, non
sua causa supplicio hoc fuisse perfunctum: sequitur
ergo, vel frustra fuisse crucifixum, vel nostram
maledictionem illi esse impositam, ut ab ea solveremur.
Non dicit autem Christum fuisse maledictum,
Calvini opera. Vol. L.
sed maledictionem, quod plus est. Nam significat
omnium maledictionem in ipso fuisse inclusam. Si
cui hoc videtur durum, pudeat etiam ipsum crucis
Christi, cuius confessione gloriamur. Neque enim
nesciebat Deus, qualis futura esset mors filii sui,
quum hoc pronuntiabat, maledictus omnis qui pependerit
in ligno. Sed obiiciat quispiam, qui fit ut
filius patri dilectus maledioatur? Respondeo, duo
consideranda esse non tantum in persona Christi,
sed etiam in humanitate ipsius. Alterum, quod erat
agnus Dei immaculatus, plenus benedictione et
gratia: alterum, quod personam nostram suscèperat:
ideoque peccator erat et maledictionis reus, non tarn
in se quidem quam in nobis: sed tarnen ut necesse
haberet nostro nomine defungi. Itaque neque extra
Dei gratiam esse potuit, et tarnen sustinuit iram
eius. Nam qualiter patrem, quern habuisset infestum,
et cui fuis8et exosus, reconciliare nobis poterat?
Ergo semper voluntas patris in illo acquievit. Rursus
quomodo ab ira Dei nos liberasset, nisi earn a nobis
transtulisset in se ipsum? Ideo percussus fuit propter,
peccata nostra, et Deum expertus est tanquam iratum
iudicem. Haec est stultitia crucis, angelis etiam
admiranda: quae non tantuin superat, sed absorbet
etiam omnem mundi sapientiam.
14. Ut in gentes benedictio. Propius ad suum institutum
accommodât quod dixit, nos liberatos esse
per Christum a maledictione legis: nempe benedictionem
Abrahae promissam, in eo fundatam esse:
et proinde ad gentes pervenire. Nam si Iudaeos
oportet a lege liberari ut fiant Abrahae haeredes,
quid gentes impediet quominus potiantur eodem
bono? Deinde si in solo Christo est ista benedictio,
sola est fides in Christum, quae nos facit eius
participes.
Utpromissionem spiritus. Promissionem spiritus
accipio pro spirituali, more hebraico. Quamquam
enim ista promissio ad novum testamentum pertinet:
Effundam de spiritu meo super omnem carnem:
Paulus tarnen hoc loco aliud respexit. Spiritum
enim mihi videtur opponere rebus omnibus externis:
neque caeremoniis duntaxat, sed carnali etiam generation!:
ut personae hie nullum habeant locum.
Ergo ex natura promissionis demonstrat, Iudaeos
nihil differre a gentibus : quia si spiritualis est, sola
fide percipitur.
15. Fratres, (secundum hominem dico) hominis
licet pactum, tarnen si sit comprobatum, nemo reiicit,
aut addit aliquid. 16. Porro Abrahae dictae sunt
promissiones et semini eius: non,dicit: et seminibus,
tanquam de multis, sed tanquam de uno: et semini
tuo, qui est Christus. 17. Hoc autem dico, pactum
ante comprobatum a Deo erga Christum, lex, quae post
annos quadringentos et triginta coepit, non facit irritum,
ut abroget promissionem. 18. Nam si ex lege
U