commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

197 CAPUT IL 198
volet. Forro quidam affirmative legunt, inter quos
est ChrysoBtomus : huncque faciunt sensum : Si quaerentes
iustifioari in Christo, nondum plene iusti
sumus, sed adhuc immundi, neque sufficit nobis
Christus ad iustitiam: sequitur Christum ministrum
esse doctrinae, quae in peccato homines relinquit.
Quasi hoc absurdo proposito blasphemiae insimulet
Paulus eos, qui partem iustitiae legi tribuunt. Sed
quia mox sequitur vox abominantis, quam Paulus
nusquam nisi interrogationibus subiiceresolet: magis
hoc dictum arbitror ad removendam absurditatem,
quae videbatur consequi. More igitur suo interrogando
occupât, quasi adversariorum persona: Si hoc,
inquit, afiert iustitia fidei, ut nos etiam ludaei, qui
ab utero sanctificati sumus, rei censeamur et poiluti:
dicemusne Christum peccati autorem esse, utpote
qui vigere faciat peccati potentiam in suis? Inde
oriebatur haec dubitatio, quod dixerat Iudaeos in
Christum credendo se abdicare legis iustitia. Nam
remoto Christo, ludaei a communi gentium pollutione
segregati, ita videntur esse quodammodo
exempti numéro peccatorum. Christi gratia aequat
illos gentibus : et remedium, quod est utrisque commune,
aequalem esse morbum ostendit. Hue facit
particula quoque. Nos etiam ipsi, inquit. Non de
quibuslibet loquitur, sed de eximiis, quales erant
ludaei.
Äbsit. Merito illud reiicit. Neque enim Christus
peccatum detegendo quod latebat, peccati minister
est, quasi exinanita iustitia peccato aperiat ianuam :
neque etiam quasi stabiliat regnum peccati. Hoc
fallebat Iudaeos, quod sibi arrogabant extra Christum
aliquam sanotitatem, quae nulla erat. Inde querimonia:
Ergone venit Christus ut iustitiam legis
nobis eripiat? ut faciat ex Sanctis pollutos? ut nos
peccato et reatui subiiciat? Negat Paulus ita esse,
adeoque hanc blasphemiam cum detestatione repellit.
Neque enim afferebat Christus peccatum, sed revelabat:
neque auferebat iustitiam, sed falsam larvam
detrahebat Iudaeis.
18. Nam si quae destruxi. Duplex est responsio.
Haec prior indirecta, dum admonet, id cum tota
sua doctrina pugnare: quandoquidem sic praedicaverat
fidem Christi, ut peccati ruinam et abolitionem
coniungeret. Nam sicut docet Iohannes
(1. Iohan. 3, 8), Christum non venisse ad exstruendum
regnum peccati, sed destruendum: ita Paulus
Kic testatur se in evangelio praedicando veram
iustitiam restituisse, ut peccatum destrueretur. Erat
igitur minime consentaneum, ab eodem interimi peccatum
et instaurari. Huius absurdi obiectione propulsât
calumniam.
19. Ego enim per legem. Sequitur directa responsio:
non imputandum esse Christo quod proprium
est opus legis. Neque enim opus esse Christo
ad exinaniendam legis iustitiam : quandoquidem ipsa
lex discipulos suos occidit. Ac si diceret: Yos falsa
imaginatione decipitis miseros homines, quasi ex
lege vivere debeant, eoque praetextu in lege ipsos
detinetis. Evangelio interea facitis invidiam: quasi
in nihilum iustitiam redigat, quam ex lege habemus.
Atqui lex ipsa est, quae nos sibi mori cogit. Nam
quum exitium nobis minitans, nihil nobis. relinquat
praeter desperationem, hoc modo nos expellit a sui
fiducia. Facilior huius loci intelligentia petenda est
ex septimo capite ad Romanos. Illic enim pulchre
describit Paulus neminem legi vivere, nisi cui lex
est mortua, hoc est otiosa et sine effectu. Nam
simul atque lex vivere in nobis coepit, earn nobis
infligere lethale vulnus quo penmus : et simul vitam
emortuo prius peccato inspirare. Ergo qui legi vivunt,
nunquam senserunt vigorem legis, ac ne
gustarunt quidem quid lex sibi vellet: nam lex
vere percepta nos sibi mori cogit. Hinc peccatum:
non autem a Christo. Mori legi est illi renuntiare
et ab eius imperio manumitti, ita ut nihil
habeamus in ea fiduoiae: nee vicissim nos sub iugo
Bervitutis captivos teneat. 1 )
Ut Deo viverem. Ostendit genus mortis esse
optabile, ex quo invidiae materiam captabant pseudoapostoli.
Significat enim nos legi nequaquam ideo
mori ut peccato vivamus, sed Deo. Vivere Deo,
interdum quidem est vitam nostram componere ad
eius voluntatem: ita ut nihil aliud studeamus tota
vita, quam nos illi approbare. Hie autem est vivere
vitam Dei (ut ita loquar), quo antitheta inter se
respondeant. Nam qua ratione dictum est, nos
mori legi, eadem et vivere Deo. In summa, admonet
Paulus mortalem non esse mortem illam, sed
potius causam melioris vitae. Deum enim ex naufragio
legis nos suscipere, eiusque gratia in aliam
vitam instaurari. Alias expositiones omitto. Mihi
haec videtur genuina esse mens Pauli. Se yero
dicens cum Christo crucifixum esse, modum exprimit
qualiter legi mortui Deo vivamus: quum
scilicet insiti in mortem Christi, arcanam inde vim,
tanquam surculus a radice, haurimus. Porro Christus
chirographum legis quod erat nobis contrarium,
cruci suae affixit. Ergo cum ipso crucifixi, ab omni
legis maledictione et reatu liberamur. Qui hanc
*) CcUvmus in margme sui exemplaris addidit: Vel certe,
quatenus nos omnes addicit exitio, nullam in ea vitam reperire.
Qui posterior sensus melius convenit. Christum enim huius
mali autorem esse negat, quod lex magis noxia sit quam utilis :
sed inclusam in ipsa lege esse maledictionem, quae nos occidit.
Unde sequitur mortem, quae a lege infertur, vere esse mortiferam.
Huic opponitur altera mortis species viviflca, in societate
crucis Christi. Se igitur una cum Christo (licit esse crucifixum
ut vivere inciperet. Et distinctio quae vulgo obtinuit
genuinum sensum obscurat. Sic legunt: Ego per legem legi
mortuus sum ut Christo viverem. Atqui melius fluet diversus
contextus: Ego per legem legi mortuus sum. Deindeseorsum:
Ut Deo viverem, crucifixus sum cum Christo.
13*