commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

189 CAPUT II. 190
omnes fere incolae Iudaei erant: Paulus Asiam,
Graeciam et alias remotas partes circumibat: hac
occasione peculiariter ordinatus est gentium apostolus.
Imo quum Dominus initio eum segregari iuberet,
voluit ut relicta Antiochia et Syria trans mare
et in longinquas regiones abiret gentium causa.
Ergo ordinarius eius apostolatus fuit in gentes,
extraordinarius in Iudaeos. Contra, alii Iudaeos proprie
sibi sumpserunt, sed hac conditione, ut gentibus,
oblata occasione, ministerium ipsorum pateret.
Sed hoc posterius quasi illis extraordinarium fuit.
Caeterum si Petri apostolatus peculiariter ad Iudaeos
spectabat: videant Romanenses quo iure successionem
primatus ab illo ad se trahant. Nam si
papa romanus ideo primatum sibi vendicat, quia
est Petri successor : ilium in Iudaeos exerceat oportet.
Praecipuus gentium apostolus hie Paulus praedicatur:
quern negant romanum fuisse episcopum.
Itaque ut aliqua primatus sui possessione fruatur,
ecclesias ex Iudaeis acquirat. Nam eum agnoscere
apostolum nos decet, qui et spiritus sancti decreto,
et totius collegii apostolici consensu, nobis est nuncupatus.
Hoc iuris qui in Petrum transfert, is et
divinam et humanam ordinationem confundit. Metonymia
satis nota est in vocibus circumcisionis
et praeputii pro Iudaeis et gentibus, ideo praetereo.
8. Qui efficax fuit. Partes sibi delatas iure
ad se pertinuisse asserit: quia Dominus virtutem
suam exseruerat in eius ministerio. Talis autem
divinae efficaciae manifestatio ut iam saepius vidimus,
quasi sigillum est ad obsignandam doctrinae
certitudinem et sanciendum docendi munus. Porro
dubium est an efficaciam Dei referat Paulus ad
successum suae praedicationis, an vero ad gratias
spiritus sancti, quae tunc dabantur credentibus.
Ego non de nudo successu accipio, sed de spirituali
energia, cuius alibi (1. Cor. 2,4) meminit. Summa
est, non fuisse vanam pactionem, quam inter se
habuerint apostoli, sed iudicium divinitus obsignatum.
9. Quumque cognovissent gratiam. Odiose superbum
eorum fastidium traducit, quibus susque deque
erat Dei gratia, quae primarios apostolus in sui admirationem
et reverentiam traxerat. Minime enim
ferenda erat eorum conniventia, si nescire se obtenderent
quod initio perspexerant apostoli. Hie admonemur,
dandum esse locum gratiae Dei, ubicunque
conspicitur, nisi velimus cum spiritu ipso bellum
gerere, qui dona sua otiosa esse non vult. Ergo
gratia, quam Paulo et Bamabae datam cernebant
apostoli, eoS incitavit ad sanciendam ministerii societatem.
Iacobus et Cephas. Iam superius dixi hunc
fuisse Alphaei filium: neque enim frater Iohannis
esse poterat, quern paulo ante occiderat Herodes.
Et unum fuisse ex discipulis, qui adeo prae apostolis
emineret, valde, meo iudicio, esset absurdum.
Quod autem primarius fuerit inter apostolus, Lucas
etiam ostendit, qui perorationem illi tribuit et causae
definitionem in concilio, Act. 15, 13., et 21, 18
narrât omnes seniores ecclesiae Ierosolymitanae ad
eum fuisse congregates. Fuisse autem visos column
as, non per contemptum dicit, sed citat
oommunem opinionem: quia inde sequitur, non temere
posse repudiari quod fecerunt. Quum hie
quaestio sit de dignitate, mirum est Iacobum Petro
praeferri. Portassis id factum fuit, quod Ierosolymitanae
ecclesiae erat praefectus. Quod ad nomen
columnae attinet, scimus ita ferre rerum naturam,
ut qui ingenio vel prudentia, vel aliis dotibus antecellunt,
ii quoque autoritate sint superiores. In
ecclesia Dei ita res habet, ut quo quisque maiore
pollet gratia, eo plus honoris deferri illi debeat.
Ingratitudo enim est, imo impietas, non colère Dei
spiritum, ubicunque in suis donis apparet. Deinde
sicuti populus carere pastore nequit: ita singuli
pa8torum coetus moderatorem aliquem desiderant.
Yerum semper valeat illud, ut, qui omnium est primus,
sit tanquam minister.
10. Tantum ut pauperum. Apparet, fratres, qui
in Iudaea erant, laborasse extrema inopia: alioqui
non gravassent alias ecclesias. Id partim accidere
potuit ob varias totius gentis calamitates: partim
quod crudelius saevientibus suis tribulibus, quotidie
bonis exuebantur. Aequum vero erat ipsos sublevari
ope gentilium, qui evangelium, bonum scilicet
incomparabile, illis debebant. Paulus se" fideliter
praestitisse dicit quod a se petierant apostoli. Detrahit
ergo adversariis praetextum quern captabant.
11. Quum autem venisset Petrus Antiochiam,
palam ei restiti, eo quod reprehensione dignus esset.
12. Nam antequam venissent quidam a Iacobo, una
cum gentibus sumebat cibum. Quum autem venissent,
subduxit ac separavit se ab Ulis, metuens eos, qui
erant ex circumcisione. 13. Ac simulabant una cum
illo caeteri quoque Iudaei: adeo ut Barnabas simul
abduceretur in illorum simulationem. 14. Verum
ubi vidissem quod non recto pede incederent ad veritatem
evangelii, dixi Petro coram omnibus: Si tu,
quum sis Iudaeus, gentiliter vivis, et non iudaice:
cur cogis gentes iudaizare? 15. Nos natura Iudaei,
et non ex gentibus peccatores: 16. cognito, non iustificari
hominem ex operïbus legis, nisi per fideni Iesu
Christi: et nos in Iesum Christum credidimus, ut
iustificaremur ex fide Christi, et non ex operïbus legis:
propterea quod non iustificabitur ex operibus legis
omnis coro.
11. Quum venisset Petrus. Quisquis prudenter
expendet omnes circumstantias, mihi (ut spero) assen-