commentariüs in epistolam pauli ad corinthios il - Archive ouverte ...

179 EPIST. PAULI AD GALATAS 180
earn suae vocationis referre solet ad gratuitum Dei
placitum: quod diligenter observandum est. Inde
enim docemnr, non tantum quod electi et adoptati
sumus ad vitam aeternam, deputandum esse Dei
gratia: sed etiam quod opera nostra dignatur uti,
quum simus alioqui prorsus inutiles: quod légitimant
vocationem attribuit in qua nos exerceamus.
Quid enim Paulus necdum natus dignum habebat
tanto honore? sic ergo habendum, totum hoc divinae
esse donationis, non marte nostro partum, quod
ad regendam ipsius ecclesiam vocati sumus.' Porro
quod nonnulli subtilius philosophantur in vocabulo
segregationis, id abs re et intempestive faciunt.
Neque enim segregare nos Deus dicitur, quia habitnm
aliquem infundat quo ab aliis differamus: sed
quum nos suo consilio désignât. Tametsi autem
iam satis aperte tribuerat Dei gratiae suam vocationem,
quum eius principium fecerat voluntariam
illam segregationem ab utero: iterum tarnen nominatim
exprimit, partim ut gratiae commendatio purget
omnem iactantiae opinionem : partim ut suam
in Deum gratitudinem testetur. Libenter enim solet
hoc facere, etiam ubi nulla est cum pseudoapostolis
disceptatio.
16. Bevelare filium. Si legas : revelare per me :
hic erit finis apostolatus, Christum palam facere.
Quomodo? praedicando ipsum inter gentes. Id
quod illi vitio ducebant pseudoapostoli. Verum quum
graece sit èv èpol, puto hebraicam phrasim esse,
pro mihi: nam apud Hebraeos 2 saepe est supervacuum:
quod satis constat peritis illius linguae.
Sensus igitur erit, revelatum fuisse Paulo Christum,
non ut solus frueretur eius cognitione ipsumque
tacitus in sinu suo contineret: sed ut abs se cognitum
praedicaret inter gentes.
Continuo non contuli. Conferrecum carne et
sanguine est adhibere carnem et sanguinem in
consilium. Quod autem ad istarum vocum significationem
attinet, simpliciter voluit exoludere omnia
humana consilia. Nam generaliter universos mortales
hie comprehendit, et quidquid prudentiae vel
consilii habent, sicuti mox ex contextu patebit: imo
apostolus nominatim désignât, idque eo consilio, ut
immediata Dei vocatio clarius refulgeat. Sola ergo
Dei autoritate fretus eaque contentus, se ad munus
praedicationis accinxit.
Neque redii Ierosolymam. Expositio est proximae
sententiae et simul amplificatio : ac si diceret:
Neminem mortalium autorem desideravi, atque adeo
ne ipsos quidem apostolus. Falluntur ergo, qui negant
apostolos comprehendi sub carne et sanguine,
quia seorsum nunc eos nominet. Non enim aliquid
novum aut diversum adiungit, sed tantum exponit
clarius, quod erat obscure dictum. Neque contumeliosus
est ad versus apostolos in eiusmodi appellatione
: quia, ut ostenderet se non fuisse humanitus
impulsum, ipsos quoque propter falsas nebulonum
iaetantias Deo opponere necesse habuit. Ubi autem
creatura cum Deo confertur, quamlibet humilibus
atque abiectis titulis deprimatur, nulla fit ei iniuria.
17. Sed abii in Arabiam. Lucas triennium hoc
in historia Actorum praeteriit: quemadmodum neque
alia omnia enumerat. Ideo frigida est eorum calumnia,
qui quaerunt hie aliquem colorem repugnantiae.
Caeterum expendant pii lectores quam grave
tentationis certamen Paulum statim a primo tyrocinio
exceperit. Qui pridie honoris causa cum
splendido comitatu missus fuerat Damascum, nunc
profugus in aliéna terra oberrare cogitur: neque
tarnen animo deficit.
18. Deinde post annos très. Tertio demum anno
postquam apostoli munus exercuerat, conscendit le-.
rosolymam: ergo non auspicatus est ab hominum
vocatione. Et tarnen ne videretur habere separatas
ab aliis rationes, ideoque fugere eorum conspectum:
dicit se hoc consilio venisse, ut Petrum videret.
Ergo tametsi eorum autoritatem non exspectaverat
in suseipiendo munere, non tarnen illis invitis,
sed consentientibus et approbantibus gradum apostolatus
tenuit. Hoc est quod intendit, neque se
unquam fuisse alienum a caeteris apostolis, et sibi
etiamnum bene cum illis con venire. Breve tempus
notât quod illic transegit, ut ostendat se non discendi
causa venisse, sed mutuae duntaxat communicationis.
Eodem spectat quod addit, se neminem
alium vidisse: quia scilicet alio tendens
iter iliac faciebat solum.
19. Nisi Iacobum. Quis hie fuerit Iacobus,
videndum est. Consentiunt fere veteres unum ex
discipulis fuisse cognomento Oblian et Iustum, qui
ecclesiae Ierosolymitanae praefuerit. Quamquam alii
Ioseph filium fuisse putant ex alia uxore : alii (quod
verisimilius est) Christi ex matertera consobrinum:
sed quum hie numeretur inter apostolos, illam opinionem
non recipio. Neque enim valet excusatio
Hieronymi, somen hoc interdum a duodecim ad
alios transferri : quando * hie de summa dignitate
agitur: et eundem paulo post habitum fuisse inter
praecipuas columnas audiemus. Ergo mihi longe
probabilius est, Alphaei esse filium, de quo loquitur.
Beliquos per varias regiones tunc fuisse sparsos
credibile est: non enim uno in loco desidebant
otiosi. Quamquam autem narrât Lucas deductum
ad apostolos fuisse a Barnaba: non tarnen de duodecim
id accipiendum, sed de his duobus, qui soli
tunc erant Ierosolymis.
20. Porro quae scriho vobis. Haec affirmatio
ad totam narrationem extenditur. Demonstrat autem
quam serio de hac causa Paulus contenderit, quod
iusiurandum adhibet, quo uti fas . non est nisi, in
causis gravibus magnique momenti. Neque mirum