II - Université de Provence

E n’i’aguè proun:
LA FOURÈST CANTO...
A Dono Jano de Flandreysy.
Chasque autre, d’esperéu, ié vai de sa roumanso
Proun qu’un cop de mistrau passe sus la fourèst.
Pouèmo naturau, founfòni espetaclouso,
Inne sant, cant misti que mounto fièr e pur
Dins l’eterno belour dis inmensita blouso,
Au ritme dóu balans di branco dins l’azur.
Dins l’ort abouscassi que mi pantai trevavon,
Fauto d’un pau d’alen lis aubre istavon mut;
Ras de sòu, dins l’oumbrun, mi pensié s’agrouvavon,
Vergougnous de sourti di brancage ramu.
Semblavo qu’un velet tenié moun amo enclauso,
Retenènt l’enavans de moun èime brida
E, Tantale nouvèu, sentiéu lou bèu di causo
Sèns pousqué m’espremi, sèns pousqué lou crida.
Lis aubre istavon siau, ma liro istavo mudo,
Mudo sus li doulour, mudo sus li plesi;
Bouscant lou rèn misti qu’enauro e que tremudo,
Bouscant l’escrèt frissoun que la farié brusi.
Pèr cop d’astre, un bèu jour, legiguère Mirèio!
E tant-lèu, dins lou bos, ferniguè l’auciprès;
Un boufe armounious cantè dintre li lèio:
... Moun amo destousquè sa Muso dins un brès.
Mistral alenant Lafourèst,
Lafourèst, d’esperéu, i’anè de si roumanso.
21 de Desèmbre 1908.