II - Université de Provence

ES LA LÈI...
I’a dins la Naturo uno lèi escricho,
Justo, coume tóut ço que vèn dóu cèu,
Que dis: - Li pouèto emé lis aucèu
Musiquejaran dins tóuti si dicho.
Es la lèi, pouèto, subisse-la!
Tambèn elo fai, pouèto, qu’escampes,
Lou vogues o noun, ço qu’as dins lou cor:
Pouèmo d’espèr, cansoun dóu record,
Sèns te demanda mounte li recampes:
Es la lèi, pouèto, subisse-la!
De tis estrambord, de ti languitòri,
Li mai escoundu de ti sentimen,
Jusqu’au mai sutiéu de ti fernimen,
Déuras pan pèr pan n’en larga l’istòri:
Es la lèi, pouèto, subisse-la!
Que l’astrado rigue o bèn que souspire,
Tau lis auceloun piéuton pèr piéuta,
Tau coume éli fas: cantes pèr canta
Li dòu sournaru coume li sourrire:
Es la lèi, pouèto, subisse-la!
Se dins toun fougau trèvo l’alegresso,
Pèr te coungousta siés jamai soulet;
Lèu la Muso vèn d’un biais risoulet
Bressa ti pantai de cant de tendresso:
Es la lèi, pouèto, subisse-la!