II - Université de Provence

O pople nostre, iéu t’amire
Perqué portes en tu l’amour dóu subre-bèu.
Fièr de ta raço e de ta lengo
Sènte que sèntes moun arengo,
Sènte que coumunian dins la memo emoucioun.
Pople Arlaten, laisso-me crèire
Que faras pas menti ti rèire;
Di grands espèr rèstes lou prèire,
De l’amour patriau rèstes l’encarnacioun.
Jito un regard sus toun istòri
E veiras de quéti vitòri
Marquères lou camin di gràndi liberta!
I’a vue cènts an, Arle erouïco,
Bravant la boto despoutico,
Se prouclamavo republico
E de cinquanto rèi se fasié respeta!
De l’art divin largant l’eisèmple,
Diano, Vènus avien si tèmple,
Mesclant lou gàubi grè dins l’engèni rouman.
Passant en subre di tempèri,
En tóuto causo a fa l’empèri,
E la majesta de soun Cièri
A vist l’espandimen di grand pensié uman!
Mai, tant de glòri trelusènto,
De biais, de gràci sourrisènto,
Poudié pas s’esvali de l’èime prouvençau.
Es pèr acò qu’au found de l’amo,
Dins soun triounfle de reclamo,
Paris l’envejo, se noun l’amo,
E, grand despoudera, ié mostro li queissau.
Mai basto, rèstes la mestresso,
O ma Prouvènço segnouresso,
Pèr li cant, pèr l’amour, pèr l’eterne jouvènt;
Pèr l’armounìo fabulouso
De toun cèu clar, de ta mar blouso,
Ta souleiado espetaclouso;
Pèr toun culte sacra di record esmouvènt.