sounet - Université de Provence

La nèu acatavo lou sòu,
E l’auro, en estrifant aquéu triste linçòu,
N’escampavo dins l’èr lis estras que voulavon
E que pièi, après milo e milo viravòut,
Sus terro tourna davalon
Pèr reprendre encaro soun vòu,
E toumbavon toujour, e toujour escalavon..
.Pèr ma fisto! aurias di qu’èro de blancs aucèu
Qu’en foulejant s’acoussejavon!...
Jougas, voulastrejas, pàuri floucoun de nèu,
Garo, garo deman, se lusis lou soulèu!…
—Venès vous escaufa, pecaire! dis la vièio?
S’adreissant au pauras mita-mort de la fre.
Aquest intro, esternudo e camino tout dre
Au cantoun de la chaminèio
Ounte Janet s’èro asseta
Pèr faire flameja quàuqui brout de bourrèio.
Ah! que de gramaci dis lou paure, encanta
De tant de prevenènço e de tant de bounta:
— Que longo-mai, ma bono damo,
Diéu vous doune vido, santa,Joio, soulas, felecita!...
D’un cor recouneissènt cantè touto la gamo.
Entremen que lou vièi au mitan de la flamo
Passo si dos man rufo e passido, Nanoun
Vai querre un pan dins la paniero,
N’an chaplo un crouchounas que valié bèn dos tiero
E l’óufre au malurous que diguè pas de-noun.
Jan disié rèn; n’avié bèn proun
De regarda lou vièi que sus uno cadiero
Pèr gramacia Diéu s’èro mes d’à-geinoun.
Mai, pamens, quand veguè lou paure miserable
Manja soun pan soul e pas mai:
— Moun Diéu! ma bono grand, ve! fai;
Manjo rèn que de pan! Quand on es caritable,
Fau pas l’èstre à mita; dounas-ié quaucarèn.
— Eh! ié respond Nanoun, moun drole, saves bèn
Qu’emé lou tèms que fai siéu pas anado en vilo.
— S’es pas qu’acò, fugués tranquilo:
Ai un iòu; savès bèn l’iòu que m’avès douna,
Amor qu’ère esta brave?— E bèn?