sounet - Université de Provence

E pas un mot, pechaire! e pas uno pensado,
Pas lou plus pichot souveni
Pèr li dos drolo matrassado
Que prègon, d’aquel tèms, la Vierge benurado
De lèu li faire reveni!…
Enfin ié soun. Cafè, coumèdi, plat de riche
E bal, tant fa tant ba, se privon pas de rèn.
— Amusen-nous, disien, riguen e, l’ase fiche!
De-que riscan? avèn d’argènt!
Aguèron lèu fini: lou pichot eiretage
Èro deja degavaia
Quàuqui semano après soun despart dóu vilage.
Pèr forço fauguè bèn se metre à travaia...
Leissèron coume acò passa quàuquis annado.
Un jour pamens, Pauloun dis à Jan: — Cambarado:
Ai lou mau dóu païs, ve! Se retournavian
Vèire noste cèu blu, nosto bello encountrado,
Nòsti garrigo e nòsti plan!
Coume Nanoun sara countènto
Quand vai revèire soun galant!
Vole rèndre l’espèr à soun amo doulènto:
M’eimavo tant! m’eimavo tant!...
Ta Suseto peréu coume vai èstre urouso!
— Se pot, mai saves bèn, dis Jan, qu’avèn eici
Dos poulidétis amourouso
Que poudèn pas leissa.
— Si, cambarado, si,
Fau lis abandouna; m’en an di sus soun comte,
E que cremon encaro! Escouto que te conte:
Counèisses ma Nineto e sis iuel amistous!
Quand espandis sus sa bouqueto
Soun sourrire avenènt e dous,
A l’èr reculi d’uno angeto...
E bèn! m’an aprés, iuei, qu’un jour,
Pèr segui de fòlis amour,
Avié leissa soun calignaire,
Soun paure nòvi!... Aquest, pechaire!