sounet - Université de Provence

Tè! noun, vau mies moun autro... Oh! pièi, noun sai!
Quand, dins lou Parc nega de flot de sedo,
Li bèus acord de l’ourquèstro an brusi,
Vous aliscas e voulas au plesi,
Au dous plesi que sèmpre vous assedo!
Lou vèspre arribo: — Aro, de-que faren?
Pèr pas langui, déurrian nous metre en quatre.
Tè! s’anavian un pau vèire lou tiatre?
Repausaren bèn mies, quand revendren.
E, d’enterin, de-que fai pichot paire?
— Dins soun oustau viro desvaria;
Vai au saloun, dins li chambro… Quau i’a?
— Lou cat que miaulo à Cri-cri, soun coumpaire.
Mounto is aucèu e ié parlo de vous;
Mai, es ansin, quinsard e cardouniho
Amon bèn mies bequiha li graniho
Que d’escouta si plagnun regretous.
Alor, s’envai faire un tour de Banqueto.
Quau vai, quau vèn, quau s’aplanto… Entremen,
Éu vers Vichy mando si pensamen
E si poutoun sus ta fino bouqueto.
E pièi tourna, quand pico miejo-niue,
Vai retrouva soun oustau soulitàri,
E regarda lou mirau de l’armàri
Pèr vèire au mens quaucun davans sis iue...
Alor, prenènt li letro de Fifino,
Li relegis avans de s’endourmi;
Se crèi em’elo, e la som vèn fini
Lou dous pantai d’amour que lou charpino.
Vaqui perqué déurriés, tóuti li jour,
M’escriéure un mot, pichoto peresouso,
Sus ço que fan mi bèlli desertouso;