Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

90 Belén Fortes
Así pois, Rosalía, Pondal e Curros son os tres inspirados
nos que Murguía viu a maneira de levar á práctica dun xeito idóneo
o seu ambicionado proxecto de rexurdimento literario de
Galicia –paralelo ás aspiracións de rexeneración para o seu pobo–;
aínda que, para os galegos da época, era Lamas Carvajal no canto
de Pondal (pouco coñecido debido ó atraso na publicación da súa
obra) o terceiro integrante desta tríade. Igual que Rosalía e Pondal,
Curros encarnaba, desde o seu punto de vista, un exemplo que
seguir polos escritores galegos para a consolidación da entón chamada
“literatura rexional”.
Noutra serie de traballos, case todos posteriores ó pasamento
do poeta, Murguía céntrase xa exclusivamente na figura de
Curros, a quen se refire con frecuencia cos termos “infortunado” e
“atormentado”, e de quen salienta a súa solidariedade e íntima
unión na dor coas almas dos coma el abandonados da fortuna. Así,
cómpre citar en primeiro lugar o discurso que escribe Murguía
para o acto de coroación do poeta na Coruña en 1904, no que se
refire a Curros como “hijo bien amado” de Galicia e á celebración
do evento (“un acto sin igual en nuestra tierra”) como ó cumprimento
da débeda que o país contraera co seu poeta, e así mesmo
destaca o amor de Curros por Galicia como aquilo que máis o honraba
como home e como escritor, dicindo: “Ella [A Coruña], como
Galicia, necesita de la ayuda de los que la aman como tú la amaste.
Y verdaderamente, sacrificar en el altar de la patria todas nuestras
aspiraciones y esfuerzos, es lo que más enaltece el recuerdo de
los hijos que alcanzan tan gran éxito”.
Séguelle o artigo “Manuel Curros Enríquez”, A Nosa Terra
n.º 31, do 21/3/1908, redactado pouco despois de producirse o
pasamento do poeta, no que en medio de constantes alusións –por
se alguén abrigase dúbidas– ó feito probable de que Curros gozaba
naquel momento da compaña de Deus, lemos “La inmortalidad
ciñe á tu frente la corona que tanto has merecido”; e o texto
(“Discurso del Sr. Murguía”) lido na velada fúnebre celebrada o día
3 pola noite no Teatro Principal da Coruña, e publicado no n.º 33
de A Nosa Terra, do 7/4/1908, onde fala da “inmortal tristeza”
como nota característica da musa do poeta –un trazo que na súa