Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Curros Enríquez: Cronobiografía 585
propio fillo Adelardo apuntan que Curros tivo que exiliarse
en 1867, tras publicar uns versos en que atacaba ó xeneral
O’Donnell, afirmación que Galo Salinas matiza dicindo
que se trataba dun artigo e non un texto poético o que aparecería
nas páxinas de El Combate en 1868. Casares data a
estadía do noso autor en 1871 en relación cunha entrevista
finxida co autor publicada en O Tío Marcos da Portela,
(Parrafeo 62, 16/09/1877). Outras versións sitúan a marcha
en 1872, e atribúena a uns versos ou panfletos, publicados
o 2 de maio de 1872, nos que se criticaba ó rei Amadeo de
Saboya. Gamallo Fierros identifica este ataque co poema
“Tributo de sangre”, afirmación que apoian outros estudiosos
como Casares. En calquera caso, uns e outros coinciden
á hora de soster que, na capital de Inglaterra, Curros vai ser
acollido por un pastor protestante apelidado Jamesson e
converterase en profesor de castelán das súas fillas. Así e
todo, biógrafos máis rigorosos como Alonso Montero e
López Varela dubidan da veracidade desta suposta viaxe.
O 17 de outubro regresaría amnistiado á casa
paterna, segundo defenden estudiosos como Vilanova
Rodríguez e Melendo Abad e González-Besada. Carballo
Calero rexeita a versión da devandita estadía en Celanova
apoiándose en varios textos epistolares do poeta. Así
mesmo, Vilanova Rodríguez opina que non regresa a
Celanova ata 1877. No poema “Saudo” de Aires da miña
terra o poeta alude vagamente ó seu propósito de emigrar
lonxe, feito que botaría por terra á vista da cidade da
Coruña. Ferreiro sostén que despois de pasar unha tempada
en Celanova, Curros regresaría a Madrid, onde obtén un
traballo de escribán no Concello.
1871 En 1871 contrae matrimonio civil, en Madrid, con Modesta
Luísa Polonia Vázquez Rodríguez, un ano menor có poeta
(que falecerá en Madrid en 1929), coa que terá seis fillos:
Adelardo, 1873; Leopoldo, 1877; Sofía, 1879; Augusto,
1887; Manuel, ¿?; e Socorro, ¿?). Os seus biógrafos sosteñen
que o matrimonio non foi feliz debido á mutua incomprensión.