Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Intrahistoria da casa dos poetas... 553
que por parte da familia propietaria de parte da casa foi presentado
o recurso de casación ó que esta parte aínda tiña dereito.
28 de outubro de 1994. Cambios na Consellería de Cultura e no
proceso da casa: O novo conselleiro de Cultura, Víctor Manuel
Vázquez Portomeñe, visita Celanova para coñecer de primeira man
o proceso xurídico no que se está a desenvolver o proxecto de
adquisición da parte da casa que non pertence ó Patronato.
Antonio Mouriño, Vázquez Portomeñe e o delegado provincial de
Cultura, Felipe Ferreiro, manteñen unha entrevista cos propietarios
no transcurso da cal se acorda abrir un proceso de negociación
para poder chegar a un entendemento alleo ó proceso xurídico.
Unha permuta por outra casa na vila ou a compra por parte do
Concello apúntanse xa como medidas inmediatas, porque “este é
un tema vello e manido –dixo o conselleiro– do que temos que saír
dunha vez”.
Abríase así unha nova vía, que habería dar os seus froitos.
Pero non ía ser tan inmediato como o propio conselleiro dicía.
As negociacións entre o alcalde e o delegado provincial de
Cultura co matrimonio seguiron camiñando. Unha casa das mesmas
condicións –con horta, coma a de Curros– e a unha distancia
semellante da Praza Maior eran algunhas das premisas que había
que barallar. E miráronse casas que estivesen nesas circunstancias.
Pero non había moitas e as que había non estaban á venda.
15 de setembro de 1996. Convenio para mercar a casa: Pasou
Vázquez Portomeñe e chegou Jesús Pérez Varela á fronte da
Consellería de Cultura. E a chegada de Pérez Varela resultou ó final
definitiva, xa que dende un primeiro momento amosou un meirande
interese cós demais para pór remate definitivo á longa e desesperante
agonía dunha recuperación que non daba chegado. Despois
de acadaren un acordo de adquisición Antonio Mouriño e Felipe
Ferreiro con Ana María González e o seu home, a sinatura dun convenio
entre o Concello de Celanova e a Consellería habilita nas arcas
municipais a cantidade de 30 millóns de pesetas que habían ser destinados
a aboarlle ó matrimonio a merca desa parte de casa que tantos
traballos dera ó longo de 70 anos, nada máis e nada menos.