Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

518 Antonio Piñeiro
cando empezaba o seu canto;
e que, dende aquela, mudo,
dos patrios eidos xotado,
por longas terras e mares
arrastra as áas sangrando.
7 de marzo de 1908. A morte do poeta: Enfrontado con boa
parte da colonia galega na Habana e marcado polo fado do expatriado
–“dos patrios eidos xotado”, laiábase na Coruña–, Curros
Enríquez morre na clínica Covadonga do Centro Asturiano da
Habana. A partir de aquí o home convértese en mito e os receos
que en vida xerara a súa complexa e difícil personalidade, excedidos
pola peneira do máis alá, transfórmanse nunha devoción que
roza a relixiosidade popular. En Celanova o seu pasamento non
pasa desapercibido, evidentemente unha representación corporativa,
co seu alcalde, José Fernández Feijóo á fronte, acompañada
dalgúns persoeiros relevantes da vila, viaxan á Coruña para recibir
as exequias fúnebres que chegaron á baía a bordo do “Alfonso
XIII”, “en soberbia caja de caoba envuelta en la bandera de Cuba”.
Segundo describe con todo luxo de detalles o xornal A
Nosa Terra do 7 de abril, o cadáver do poeta foi recibido polo fillo
maior deste, Adelardo. “Cambiados los saludos –recolle o xornalista–,
fue presentado el hijo mayor del infortunado Curros, que,
como hemos dicho, llegó á La Coruña para recibir los restos de su
padre. La presencia del simpático joven dio lugar a una escena
dolorosa, en la que todos tomaron sincera participación”.