Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

506 Antonio Piñeiro
menos. E iso é tanto así que o 30 de marzo do ano 1844 a corporación
municipal daquel momento decide alugarlle unha sala e
unha habitación nunhas dependencias do Mosteiro, nunha das alas
do Claustro Barroco.
Pero non sería soamente a relación social a que lle daría
froitos temperás ó coruñés, senón que tamén a vida amorosa
comezaría a sementar pronto raizames ó seu redor, non en van ese
mesmo ano 44 nace o primeiro fillo que tería coa que naquel
momento era aínda a súa criada, Petra Enríquez. Un fillo que non
sería o único extramatrimonial, xa que pouco máis dun ano despois,
en outubro de 1845, o matrimonio de feito de José María e
Petra reproduce o segundo descendente, neste caso unha nena á
que lle puxeron de nome Laureana.
Así, con dous fillos a cargo desta relación prematrimonial,
por unha banda, coa filla que el achegara do antigo matrimonio á
convivencia, pola outra, e con un terceiro común por chegar,
alguén lle debeu recomendar ó prolífico escribán que aquela marañada
completamente asocial para un colectivo veciñal totalmente
posuído polos séculos de influencia monacal rosendiana non debería
estar moi ben visto e dous meses antes de que nacera Urbano,
o día 31 de xullo de 1847, deciden casar.
Velaí, pois, o matrimonio Curros Enríquez legalmente
constituído por fin e disposto a xerar unha abondosa descendencia
que aínda había traer un ronsel de oito fillos máis. O seguinte,
sería outra nena, Teresa, tan só catorce meses despois de ter nacido
Urbano, e despois, Pedro Urbano, en febreiro do ano 50; o que
a nós nos interesa, Manuel, o 15 de setembro de 1851; Eugenio
Elías en marzo do 55; Adolfo en agosto do 56; as xemelgas Sofía e
Elena en febreiro do 61, e finalmente Ricardo, ó que José María cita
no seu testamento, pero do que realmente carecemos de información
sobre o seu rexistro de nacemento.
Sirva este cadro para ilustrar os datos elementais de toda
esta prole, nada rara en canto a número –outra cousa son as circunstancias–
en todo caso, para o que era norma habitual dos
matrimonios de boa posición social naquela época.