Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

430 Luís Pérez Rodríguez
fonde decote limpa, trino e ponla,
bágoa, risa, solpor, abrente loiro,
águia rampante, alanceada, pomba,
corazón noso, cáliz balbordante,
no que o door da Terra sempre esborda.
Ti, Rosalía, a do finxido tránsito,
N´esta nosa orfandá Nai garimosa…!
*
E ti, bardo civil, ardente Curros,
o das candentes, das virís estrofas,
o das tríadas de punxente alento,
o das pregarias santamente torvas;
arcánxel das serpentes purpuradas,
ánxel escomulgado polas cobras
do sucio contubernio ultramuntano,
fillo do Cristo das sagradas cóleras;
San Xurxo de beatas i alcahuetas,
de sayóns, de ignacianos e d’hipócritas,
aos que a gorxa apertaches barilmente
coa corda fera da túa lira rouca…
E vosoutros Añón, Brañas, Ferreiro,
Carvaxal, Leiras, Barcia, Figueroa…
patricianos acentos ben convictos,
unxidas voces de hostes xenerosas,
acorrede ao poeta n’istes intres
d’escarnio e morte, de treición e moira,
nos que a triste Galiza acoitelada
a súa frente espiñada arrastra, soia,
perdida de si mesma e do seu sino,
polos aspros camiños donde acora
preguntándose en berros afogados
que foi da caste da súa xente moza,
dos homes das olladas largacías
que iban con rexo paso pola historia;
os heróis dos ensonos ben trazados,
seguros pola roita redentora.