Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

A poesía de Blanco-Amor e Curros Enríquez 417
HIMNO A CASTELAO
Por ti cante o sol ledo
i a montana senlleira,
a estrela tecedeira
i o fero e doce mar,
por ti cante o arboredo
i o grau na sementeira,
as cores na roseira
i o páxaro no ar.
Laude a ti, gabanza a ti, Galiza en ti
máis forte e máis fermosa…
O verbo en ti, a espranza en ti,
xuremos: ¡Terra a nosa!.
Fidel á túa promesa,
no alén do teu roteiro
o canto mañaneiro
da Patria estase a ouvir;
no sulco, viva, acesa,
túa voz, xérmolo inteiro,
irmán, ronsel, guieiro,
túa voz: noso porvir.
Laude a ti, gabanza a ti, Galicia en ti
máis forte e máis fermosa…
O verbo en ti, a espranza en ti,
xuremos: ¡Terra a nosa!.
Para concluír, mencionaremos unha consideración final.
Con relación a estas dúas figuras fundamentais da nosa literatura,
constatamos que as paixóns que moveron a súa literatura seguen a
ser tamén as de hoxe. A voz dos nosos escritores está, pois, vixente.
Sabemos que non se perdoa a un escritor cando conxuga intelixencia
con grandeza moral e, ademais, se ten ideoloxía que forma
conciencias. Os nosos escritores foron demócratas e manifestaron
a súa indignación cando a inxustiza e a tiranía oprimía á liberdade.
Estes textos de poesía civil de Blanco-Amor foron escritos
en circunstancias dramáticas para Galicia e para España. A tráxica