07.01.2013 Views

Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

402 Ramón Nicolás Rodríguez<br />

i-almas que vibren co-a “cor<strong>da</strong> souca” que o poeta nos dixera; e mentras isto<br />

sexa así, non se pode pensar en libertades.<br />

Lectura <strong>da</strong> obra de Curros na que se ilumina por fragmentos significativos<br />

de poemas que vai comentando para rematar coa constatación de que se a<br />

metade dos galegos non leron ao poeta non “pode pensar en libertades”.<br />

Texto 18. M. Neira, Luís, “N-a fecha do poeta”, Heraldo de Galicia,<br />

n.º 271, 7 de marzo de 1932, p. 2.<br />

O Marzo calado e choroso, recibe a última olla<strong>da</strong> do poeta; e nos seraus a<br />

sua morriña saudosa, escóitase sua voz que nas verbas duces <strong>da</strong> lingua<br />

romance, falan suas rebeldías, que como un aturuxo doído, escrama:<br />

“¡Déixame que hoxe n-o teu colo dorma<br />

Sono de pedra!”<br />

Xa o tempo s-alumeaba c-os fachizos mornos. Nin as brétemas do mar, nin<br />

o trebón na serra, mostraban suas arrogancias. O gris d-as tristuras empaña a<br />

paisaxe galega; e o Sol comprimíndose n-un outeiro, negou sua luz..., e nun<br />

atardecer eterno a terra axexante, lanzou oubeos <strong>da</strong> sua resiñaceón, loubando<br />

<strong>da</strong> tua obra, ea eideia fermosa de esforzo románteco, o poema póstumo <strong>da</strong><br />

liber<strong>da</strong>de.<br />

O día triste escoitou na sua albora<strong>da</strong> os salaios d-os teus; e o sapo amigo,<br />

faguía na escramación chorosa do seu canto a decata<strong>da</strong> lembranza de sua<br />

inmortali<strong>da</strong>de.<br />

O esprito de Galicia, fuxío pol-o ventanal do atlántico, recitando as tria<strong>da</strong>s<br />

de seu desahogo lírico. E nos albores mariñáns de Finisterre, hastra a alba neve<br />

de Queixa, tremeu sua duce voz folgándose no recitar d-“O Divino Sainete”:<br />

“Sinto n-o peito os afogos<br />

Que parece que me morde<br />

Sete ducias de cans dogos”.<br />

Xa o poeta, reconocía a propia potestade céltica, no sentido potencial do<br />

verbo sinfónico <strong>da</strong> sua obra, que dictaba as melancolías arelantes do pobo,<br />

mostrando no linguaxe o misterio dos seus poemas: musa humana que fala<br />

cantando e canta falando.<br />

Chegan sonoros e pentagramados os redobles do tambor algareiro,<br />

acompasando nas suas melodías o gaiteiro de Penalta, muñeirizando no seu

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!