Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Curros Enríquez e o seu cabodano... 401
consolo pr’os escravos
latexa n-esa corda.
Vel-ehí o Curros xusticieiro, farto das iniquidás do seu tempo; como todo
perseguido por un negro destiño, vivíu pidindo xusticia, cando a xusticia:
Trïadas, miñas trïadas,
que levades os tres fíos,
das frechas envenenadas.
Miñas trïadas valentes,
¡rachade os aires fungando
como fungan as serpentes!
Ladrade, moderde, ride:
onde haxa virtú, bicade;
onde haxa vicio, feride.
A veira diste arranque en que o esprito é todo íl a “corda rouca” hachámolo
no intre máis amargo: na morte da sua nai. Y-entón a sua i-alma desfrórase coa
amarga resinaceón, pedindo acougo, achego, a sua mesma malencunía que o
funde no door:
Doce malencunía, miña Musa,
do meu esprito noiva feiticeira,
¡deixame que hoxe no teu colo dorma
sono de pedra!
Nunca, reiciña, nunca como agora
fixéronme os teus bicos mornos;
¡choveu por mín chuvia de sangue, e trayo
frío nos osos!
E cantas facetas quixéramos buscar, atoparemol-as dabondo, porque quen
sofríu o que íl, ten á forza que tér chorado, berrado e pregado. É sempre pregou
por Galiza; porque pra íl non pregara enxamais.
Galiza débelle moito a Curros. As letras galegas débenlle moito a Curros;
mais vivimos n-un pobo en que é moi fácil que a mitade dos seus fillos non
coñozcan a obra d-iste imenso poeta; e non-a coñecendo non se pode pedir as