Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

400 Ramón Nicolás Rodríguez
Texto 16. G. Salgado, Leuter, “Lembranza”, Heraldo de Galicia, n.º
271, 7 de marzo de 1932, p. 2.
Outra vegada mais hay que lembrar a Curros. Lembrar a Curros cada
ano é tanto así como decirlle âs xentes quén é Curros, quén foi Curros. Nós,
os que o lembramos a cotío, sentimos tristura da data: non pol-o home que
fixo o gran viaxe, sinon pol-os que que non souperon ou non quixeron
escoitalo; pol-os que inda hoxe, en prena renovación, non saben atexar o
camiño sinalado pol-a lira do gran poeta. Hoxe que Galiza ten unha forte, ou
pol-o menos nomerosa representación en Madrí, o bordón do Poeta zoaría
tremante, batería nas i-almas desleigadas –ou desgaleguizadas– co xeneroso
ímpetu de que foi sempre capaz. Entón o glorioso Curros sería outra vez un
prove (sic) todo, ou un mal hespañol ou un... “galeguista”.
Nós sempre temos fe no porvir. O mesmo que íl. E como íl sementamos
hoxe pr’â Galiza de mañán, pr’â que xa escomenza a frolecer, a pesares das
imensas poulas que sobre d’ela penduran, ou pendonean –pendón– guía.
¡Unha vegada máis!
Texto 17. Guede, Isidoro, “Fai anos oxe”, Heraldo de Galicia, n.º
271, 7 de marzo de 1932, p. 2.
Fai anos oxe, amigos, que fuxíu de nós. Eu non sei se houbo home que
tivese a i-alma forxada n-un temple tan ademirábel. Si non-o conocérades sería
cousa de vos contar sua hestoria, sua triste hestoria, pro eu coido que sabedes
d-abondo quén foi, cómo foi.
Galego e poeta. Poeta co-a tenrura galega e co instrumento de maravilla da
fala galega. Vel-ehí como Curros pido faguer sua obra, sua imensa obra. Foi
home que sintiu i-eispresou o que sintía co-a sinceiridade con que sempre
obrou. Esí topamos na sua obra, xa un queixume suave, xa o peito
desbordando tenrura, xa, de súpeto, o berro rebelde de liberación.
Teño unha corda muda
na miña lira torva,
com’un coitelo fera,
com’un tronido rouca.
*
Castigos pr’os verdugos
pr’os márteres coroas,