Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega
Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega
Curros Enríquez e o seu cabodano... 399 Non son crítico e meu xuicio ningún valor poide têr; mais pra mín penso e sinto que foi Pondal o noso bardo, o de verbas proféticas e acentos apostólicos; Rosalía a nosa Santa das santas indinaciós desesperadas, a dos tristes e fondos sentimentos, a dos irremediables fatalismos, desconsoladoras resonancias d’unha desesperación esteril e impotente. Curros Enríquez foi o noso rebelde, o das triadas fungantes, o inadaptado e inadaptabel n-aquela Galicia, onte e oxe sempre excrava de catro caciques porcos, adiposos, inmorales e analfabetos. Foi o noso Rebelde e os rebeldes son os conquistadores do porvir. Un pobo sin rebeldías é un pobo sin ideaes, porque todo idealismo é rebeldía: é aspirar â superación constante de todal-as correntes civilizadoras. Todol-os pobres mansos sucumbiron; como sucumben os tuberculosos; porque mansedume é ianición espiritual, como material é falla de vida. Nos campos de batalla da vella Europa quedou enterrado o direito de conquista. Acabáronse, pois, as conquistas territoriales, oxe un pobo que queira ser grande terá que adicarse âs conquistas esprituales, âs dos ourizontes inacabables e d’aspiraciós infinitas. Según desapareceu a escravitude desaparecerá o direito da forza que fixo da Europa culta un viveiro de bayonetas. E dos moimentos guerreiros, e das estatuas ecuestres e bizarras que pra sua lembranza ergueu unha humanidade escrava, a nova humanidade saberá faguer un museo de todol-os bandidos que quixeron convertir o mundo n-unha horrenda sociedade de latrocinios e matanzas. Nosa vella Hespaña somente tén orgulo das suas conquistas indianas e africanas; é triste remozar seu apoucado espritu ô son de acesos couplets guerreiros. ¡Sexa o orgulo da Galicia a conquista das fecundas parcelas esprituales e dos groriosos principios civilizadores! Outras patrias teñen longa proxenie de monarcas, héroes e guerreiros; seus museos amostran espadas, armaduras e trofeos. ¡É íse é o tesouro intanxible e sacro da unidade da patria! ¡Sexan as bibliotecas galegas, nosos museos; sexan cerebros os constructores da nosa Patria; e santas rebeldías as nosas armas! Curros Enríquez foi un conquistador dos novos tempos. Suas rebeldías conqueriron nosos espritus pr-âs trasformaciós redentoras e democráticas. Por iso eu lle rindo, como todos debemos rendirlle, sentido tributo de aceso patriotismo. Porque íl foi o noso Rebelde, conquistador de novos conquistadores.
400 Ramón Nicolás Rodríguez Texto 16. G. Salgado, Leuter, “Lembranza”, Heraldo de Galicia, n.º 271, 7 de marzo de 1932, p. 2. Outra vegada mais hay que lembrar a Curros. Lembrar a Curros cada ano é tanto así como decirlle âs xentes quén é Curros, quén foi Curros. Nós, os que o lembramos a cotío, sentimos tristura da data: non pol-o home que fixo o gran viaxe, sinon pol-os que que non souperon ou non quixeron escoitalo; pol-os que inda hoxe, en prena renovación, non saben atexar o camiño sinalado pol-a lira do gran poeta. Hoxe que Galiza ten unha forte, ou pol-o menos nomerosa representación en Madrí, o bordón do Poeta zoaría tremante, batería nas i-almas desleigadas –ou desgaleguizadas– co xeneroso ímpetu de que foi sempre capaz. Entón o glorioso Curros sería outra vez un prove (sic) todo, ou un mal hespañol ou un... “galeguista”. Nós sempre temos fe no porvir. O mesmo que íl. E como íl sementamos hoxe pr’â Galiza de mañán, pr’â que xa escomenza a frolecer, a pesares das imensas poulas que sobre d’ela penduran, ou pendonean –pendón– guía. ¡Unha vegada máis! Texto 17. Guede, Isidoro, “Fai anos oxe”, Heraldo de Galicia, n.º 271, 7 de marzo de 1932, p. 2. Fai anos oxe, amigos, que fuxíu de nós. Eu non sei se houbo home que tivese a i-alma forxada n-un temple tan ademirábel. Si non-o conocérades sería cousa de vos contar sua hestoria, sua triste hestoria, pro eu coido que sabedes d-abondo quén foi, cómo foi. Galego e poeta. Poeta co-a tenrura galega e co instrumento de maravilla da fala galega. Vel-ehí como Curros pido faguer sua obra, sua imensa obra. Foi home que sintiu i-eispresou o que sintía co-a sinceiridade con que sempre obrou. Esí topamos na sua obra, xa un queixume suave, xa o peito desbordando tenrura, xa, de súpeto, o berro rebelde de liberación. Teño unha corda muda na miña lira torva, com’un coitelo fera, com’un tronido rouca. * Castigos pr’os verdugos pr’os márteres coroas,
- Page 348 and 349: Un fillo bastardo de O Divino Saine
- Page 350 and 351: Un fillo bastardo de O Divino Saine
- Page 352 and 353: Un fillo bastardo de O Divino Saine
- Page 354 and 355: Un fillo bastardo de O Divino Saine
- Page 356 and 357: Un fillo bastardo de O Divino Saine
- Page 358 and 359: Un fillo bastardo de O Divino Saine
- Page 360 and 361: CURROS ENRÍQUEZ E O SEU CABODANO N
- Page 362 and 363: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 364 and 365: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 366 and 367: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 368 and 369: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 370 and 371: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 372 and 373: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 374 and 375: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 376 and 377: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 378 and 379: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 380 and 381: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 382 and 383: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 384 and 385: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 386 and 387: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 388 and 389: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 390 and 391: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 392 and 393: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 394 and 395: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 396 and 397: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 400 and 401: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 402 and 403: Curros Enríquez e o seu cabodano..
- Page 404 and 405: A POESÍA DE BLANCO-AMOR E CURROS E
- Page 406 and 407: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 408 and 409: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 410 and 411: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 412 and 413: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 414 and 415: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 416 and 417: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 418 and 419: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 420 and 421: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 422 and 423: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 424 and 425: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 426 and 427: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 428 and 429: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 430 and 431: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 432: A poesía de Blanco-Amor e Curros E
- Page 435 and 436: 436 Juan M. Ribera Llopis 190) perm
- Page 437 and 438: 438 Juan M. Ribera Llopis libro tra
- Page 439 and 440: 440 Juan M. Ribera Llopis III. O vo
- Page 441 and 442: 442 Juan M. Ribera Llopis Medrosa q
- Page 443 and 444: 444 Juan M. Ribera Llopis 9º as re
- Page 445 and 446: 446 Juan M. Ribera Llopis ¡Qué nu
- Page 447 and 448: 448 Juan M. Ribera Llopis Más vive
Curros Enríquez e o seu cabo<strong>da</strong>no... 399<br />
Non son crítico e meu xuicio ningún valor poide têr; mais pra mín penso<br />
e sinto que foi Pon<strong>da</strong>l o noso bardo, o de verbas proféticas e acentos apostólicos;<br />
Rosalía a nosa Santa <strong>da</strong>s santas indinaciós desespera<strong>da</strong>s, a dos tristes e fondos<br />
sentimentos, a dos irremediables fatalismos, desconsoladoras resonancias<br />
d’unha desesperación esteril e impotente. Curros Enríquez foi o noso rebelde, o<br />
<strong>da</strong>s tria<strong>da</strong>s fungantes, o ina<strong>da</strong>ptado e ina<strong>da</strong>ptabel n-aquela Galicia, onte e oxe<br />
sempre excrava de catro caciques porcos, adiposos, inmorales e analfabetos.<br />
Foi o noso Rebelde e os rebeldes son os conquistadores do porvir. Un pobo<br />
sin rebeldías é un pobo sin ideaes, porque todo idealismo é rebeldía: é aspirar<br />
â superación constante de to<strong>da</strong>l-as correntes civilizadoras. Todol-os pobres<br />
mansos sucumbiron; como sucumben os tuberculosos; porque mansedume é<br />
ianición espiritual, como material é falla de vi<strong>da</strong>.<br />
Nos campos de batalla <strong>da</strong> vella Europa quedou enterrado o direito de<br />
conquista. Acabáronse, pois, as conquistas territoriales, oxe un pobo que<br />
queira ser grande terá que adicarse âs conquistas esprituales, âs dos ourizontes<br />
inacabables e d’aspiraciós infinitas.<br />
Según desapareceu a escravitude desaparecerá o direito <strong>da</strong> forza que fixo<br />
<strong>da</strong> Europa culta un viveiro de bayonetas. E dos moimentos guerreiros, e <strong>da</strong>s<br />
estatuas ecuestres e bizarras que pra sua lembranza ergueu unha humani<strong>da</strong>de<br />
escrava, a nova humani<strong>da</strong>de saberá faguer un museo de todol-os bandidos que<br />
quixeron convertir o mundo n-unha horren<strong>da</strong> socie<strong>da</strong>de de latrocinios e<br />
matanzas.<br />
Nosa vella Hespaña somente tén orgulo <strong>da</strong>s suas conquistas indianas e<br />
africanas; é triste remozar seu apoucado espritu ô son de acesos couplets<br />
guerreiros. ¡Sexa o orgulo <strong>da</strong> Galicia a conquista <strong>da</strong>s fecun<strong>da</strong>s parcelas<br />
esprituales e dos groriosos principios civilizadores!<br />
Outras patrias teñen longa proxenie de monarcas, héroes e guerreiros; seus<br />
museos amostran espa<strong>da</strong>s, armaduras e trofeos. ¡É íse é o tesouro intanxible e<br />
sacro <strong>da</strong> uni<strong>da</strong>de <strong>da</strong> patria!<br />
¡Sexan as bibliotecas galegas, nosos museos; sexan cerebros os constructores<br />
<strong>da</strong> nosa Patria; e santas rebeldías as nosas armas!<br />
Curros Enríquez foi un conquistador dos novos tempos. Suas rebeldías<br />
conqueriron nosos espritus pr-âs trasformaciós redentoras e democráticas.<br />
Por iso eu lle rindo, como todos debemos rendirlle, sentido tributo de<br />
aceso patriotismo. Porque íl foi o noso Rebelde, conquistador de novos<br />
conquistadores.