Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

398 Ramón Nicolás Rodríguez
Que nada protexe na vida, como un amor celestial, verdadeiro.
O que tivo Curros á Galicia, foi, como debe ser en todo peito nobre,
fervente adoración. Por eso o nome do gran poeta, trunfante das tenebras da
morte, vivirá no afeuto e no recordo dos galegos, mentres alente a nosa te rra,
mentras non se borre por compreto o esprito e o nome de Galicia.
Texto 14. Valcárcel, Antonio, “7 do marzal”, Heraldo de Galicia, n.º
271, 7 de marzo de 1932, p. 2.
7 DO MARZAL
“Nouturnio”
Corrían tempos de invernía brava...
Era o ceo unha vouta de negrura,
e na terra, cal n-unha sepultura,
unha raza de ilotas descansaba...
Sobre do pobo, a lei que o escravizaba;
sobre das almas, servidume escura...
Os trabucos roubaban a fartura...
e a Pauliña as concencias encravaba...
A campía deixara de dar frores,
voaban pol-o espazo sóio os corvos
e fungaba nas albres o trebón.
Unha alma acesa en tráxicas delores,
alzóu os puños cara os ceos tornos...
Era o vate inmortal da maldición...
Texto 15. Peña Novo, L., “O poeta Rebelde”, Heraldo de Galicia, n.º
271, 7 de marzo de 1932, p. 2.
Non é ésta a pirmeira. Mais veces xá rendinlle en púbrico meu fervente
tributo de aceso galeguismo, porque sua obra foi moitas veces xermolo dos
meus entusiasmos e das miñas carraxes; porque sua obra enche de pasión
como Rosalía enche d’emoción.