Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

396 Ramón Nicolás Rodríguez
IV
A I-ALMA do Poeta sumíuse n’un canto gregoriano. Badeladas a morto
soaron dende a cibdade ô agro, e das cordas da súa lira sa[a]en chorros de
salaios. Olla pro Santo milagreiro, i-o vel-o, co aquel aire seráfico, mirando
pro penedo, inquire:
–Qué miras?
–Coitados! Pra tanto miniño entangarañado.
–Qué pensas faguer?
–Curalos.
O bordón da sua lira soa axigantado, pulsado pol-a I-ALMA ceibe do
bardo:
–Curalos hoxe para vel-os mañá entangarañados?
Si non has de cural-as almas, Santo Solitario,
non seas ciruxano. Déixaos que morran ou mátaos!
V
A I-ALMA de Curros, en âs da sua musa rebelde, voou hastra o infinido,
enrabechada.
O Santo miragreiro, o Santo solitario, trepando pol-o graderío do altar, iba
escramando: Ouh! Curros, Poeta, ti tamén es un Santo!
Logo, pausado, xa na cume do altar, ollou pro penedo e dixo pra sí:
Coitados! Canto miniño entangañado... Coitados! Deixalos que cheguen pra
desentangarañalos!
Música de cego e unha nena que berra adurmilada:
“Quén quêr outra... Unha, un can; duas, tres
cadelas... Quén quêr outra!”
Texto 13. Cabeza, Salvador, “Curros Enríquez”, Heraldo de Galicia,
n.º 271, 7 de marzo de 1932, p. 2.
Cándo terá o noso Curros Enríquez, aquel gran poeta esquirtor, que co
mesmo señorío outo e incontastabre dominou a lingua galega e castelán, o