Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Curros Enríquez e o seu cabodano... 395
Sobor d’unha laxe que está no camiño, a I-ALMA de Curros esculca o
rosario de luces acesas, doas do miragre; está caviloso e tristeiro, i-entre dentes
rezonga de vez en cando: inda non pasaron, inda non pasaron.
II
Xa parpadexa o ceo e a mañá esperta. Os romeiros siguen congostra arriba,
suorosos, abafantes, cos miniños nos brazos. Agora son xa as formiguiñas do
Santo miragreiro que, en ringuileira infinda, serpentean o monte. A I-ALMA de
Curros érguese na laxe, i-en duas alancadas traspón a distancia que da Ermida
o sopara. O fío abrancuxado da sua i-alma fura pol-o burato da pechadura, que
inda senon abrira. O Santo, que o viu, descende surrinte do altar, esquecendo
nemigas, e déitalle un bico na estrela.
–Ahí te-los doentes –rosma encabuxado Curros.
–Coitadiños! Qu´el Señor m´axude... Hai moitos?
–Moitos, moitos!... e non viñeron ningús.
–Non te entendo, Poeta; pouco traballo?
–Ven!
III
Cando o Santo viu aló, o fondo, o inxente penedo de tantos miniños
rodeado, somellando sosterse sobor d’iles; cando tanta cristiandade abarcou
bulindo ô redor da Ermida, carregadiñas d’ofrendas, ollou pro Poeta e dixo:
–Ai! Curros, ¡chegache ben!
A I-ALMA de Curros, que estaba pulsando o bordón da sua lira,
estrindente e xusticeira, alongou un brazo somellando chegar o infindo, e así
d´ise xeito foille mostrando o Santo milagreiro, lugares, vilas e cibdades...
Cásique tod-â Hispania. Diante tal espeutáculo esbaíasenlle as forzas ô Santo.
Agarrouse o Poeta e rezoulle tristeiro os oubidos:
–Ai, Curros, querido; ¡cánto entangarañado, cánto
entangarañado!
–E perciso curalos, Benito.
–Non podo, nono!... Tangaraños nas almas!...
Non podo! Somentes corpos sano.