Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

394 Ramón Nicolás Rodríguez
que son na obra de Curros fiestras franqueadas â mocidade eterna da campía
e do esprito galego, lembrárame hoxe as verbas de loita, o berro da
redenceon, o dardo da ironía, o fío da espada xusticieira, o choutar da
chama purificadora. Aquiles versos volven a unha autoalidade urxente pois
os tempos son de loita e quen non poña o peito na liña de combate será
considerado mal fillo da terra.
Non sería agora oportuno teimar na obra de Curros un análisis dos
variados elementos: o pesimismo, a saudade, a tráxica antinomia interna, a
servidume do vivir provincial, a infinda espranza que na i-alma lle cantaba
como o vento no mar. Hoxe val Curros como poeta civil. E n’iste aspeuto
ninguén lle pode arrincar a lira de Tirteu, que se non diga: son outrol’os tempos.
Popis dend’o de Curros ô noso soilo se precisaron e fixéronse mais imperiosas
as obrigaciós dos galegos co ideal de Galiza profetizada pol’os bardos, dibuxada
pol’as rocas, pol’as augas e pol’o roncoso arboredo e a grave colleita, esculturada
na psíquis, sufincada na calada tradiceón xerminativa. Que se non diga: Curros
poeta d’un momento históreco, arieta contr’as muros d’un pasado tiráneco.
Recorrendo os poemas de Curros adepréndese a maneira de pôrse en forma
para loitar. Foi o vate de todal’as enviadas redentoras e agora, cando figura ó
alcance da man un trunfo, condiceón necesaria pra outros trunfos mais
compretos, os que fagan comprir â Galiza a plenitude dos seus destiños, a rexa
disciprina do poeta sempre esperto e vibrante contra a inxusticia e a servidume,
imponse coma exempraridade, e seu verbo outo e lanzal soa no conquerimento
das liberdás da terra, con vos de xefe, co prestixio do probado na desgraza e do
que endexamais dubidóu da xustiza da causa nin da arela esenzal.
Texto 12. G. Salgado, Leuter, “Sinfonía de cegos en cinco cadros”,
Heraldo de Galicia, n.º 244, 16 de marzo de 1931, p. 8.
Música de cego. Un telón, un punteiro e unha nena que berra adurmilada:
“Quen quêr outra... Unha, un can; duas, tres cadelas!... ¡Quen quêr outra!”
I
Camiño de San Benito de Cova de Lobo, congostra arriba, trepan os
romeiros, pelegriños da fe. As once da noite... a unha da mañá... as tres... e
mais pelegriños, tecendo o rosario do miragre. Eiquí un aturuxo; acolá un alalá
espantando medos nas tebras. Uns van en percura do miragre; outros
agradecel-o xa feito. Choran os miniños entangarañados; dormen nos brazos
das nais pelegriñas, os desentangarañados.