Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

380 Ramón Nicolás Rodríguez
exposición no que el entende como motivos centrais na vida e obra
de Curros, isto é, a liberdade e a terra galega, adxectivándoo como
o máis universal e o máis humano dos poetas galegos.
Antonio Valcárcel, autor de Poesías (1917) de carácter epigonal
e decimonónico e firma habitual en A Nosa Terra, nas páxinas
Nós de El Noroeste ou d’O Tío Marcos da Portela, entre outros,
ofrece, pola súa parte, o poema “7 do marzal” (cfr. apéndice, texto
14). Un soneto de homenaxe á figura de Curros aínda que de limitado
valor estético.
Lois Peña Novo, en “O poeta Rebelde” (cfr. apéndices, texto
15), fai un exercicio de idéntico ton reivindicativo como é adoito
nestes que se repasaron e para o que a afirmación seguinte serve de
mostra:
¡Sexan as bibliotecas galegas, nosos museos; sexan cerebros os
constructores da nosa Patria; e santas rebeldías as nosas armas!
Curros Enríquez foi un conquistador dos novos tempos. Suas
rebeldías conqueriron nosos espritus pr-âs trasformaciós redentoras e
democráticas.
Leuter G. Salgado, outra volta, nun breve texto de carácter
ensaístico e político titulado “Lembranza” (cfr. apéndice, texto 16),
reitera a idea da validez “política” do pensamento ideolóxico e do
testamento literario naquela Galicia da ilusionada II República.
Pola súa parte o xornalista Isidoro Guede, no texto “Fai anos oxe”
(cfr. apéndice, texto 17), constrúe unha lectura peculiar da obra de
Curros na que se axuda de fragmentos significativos de poemas que
vai comentando para rematar coa constatación de que se a metade
dos galegos non leron ao poeta non “pode pensar en libertades”.
Para finalizar, Luís Madriñán Neira, autor de Arelas irtas
(1930), libro prologado por Otero Pedrayo, publica o texto “N-a
fecha do poeta” (cfr. apéndice, texto 18), unha prosa situada entre
un lirismo de xorne moi persoal xogando con motivos poéticos
currosianos.
Conclúo este relatorio con estoutras palabras de Víctor
Casas, quen no mesmo número publica outra prosa titulada