Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Curros Enríquez e o seu cabodano... 379
E n’iste aspeuto ninguén lle pode arrincar a lira de Tirteu, que se
non diga: son outrol’os tempos. Pois dend’o de Curros ô noso soilo se
precisaron e fixéronse mais imperiosas as obrigaciós dos galegos co
ideal de Galiza (...) Que se non diga: Curros poeta d’un momento
históreco, arieta contr´as muros d´un pasado tiráneco. Recorrendo os
poemas de Curros adepréndese a maneira de pôrse en forma para
loitar. Foi o vate de todal´as enviadas redentoras e agora, cando figura
ó alcance da man un trunfo, condiceón necesaria pra outros trunfos
mais compretos, os que fagan comprir â Galiza a plenitude dos seus
destiños, a rexa disciprina do poeta sempre esperto e vibrante contra
a inxusticia e a servidume, imponse coma exempraridade, e seu verbo
outo e lanzal soa no conquerimento das liberdás da terra, con vos de
xefe, co prestixio do probado na desgraza e do que endexamais
dubidóu da xustiza da causa nin da arela esenzal.
Nesa entrega especial do Heraldo de Galicia de 1931 cómpre
se referir a unha curiosidade como é un texto en prosa de
carácter creativo debido á man de Leuter G. Salgado, primeiro concelleiro
nacionalista no concello de Ourense, un dos escasos textos
creativos en prosa –coido– do autor ourensán. Baixo o título
“Sinfonía de cegos en cinco cadros” (cfr. apéndice, texto 12) artella
un cantar de cego en homenaxe a Curros no que o poeta, transformado
en personaxe, enrabechado e con ansias de xustiza, recrimínalle
a San Bieito, no día da súa romaría, que “desentangarañe”
non só os corpos, senón tamén as almas..., nunha creación na que
xoga con motivos queridos e empregados polo poeta de Celanova.
Para concluír, nas páxinas do Heraldo de Galicia, n.º 271,
do 7 de marzo de 1932, páxina 2, ofrécese nun titular a cinco
columnas: “Oxe 7 do Marzal, XXIV aniversario de Curros” e, a continuación,
textos de homenaxe debidos a Salvador Cabeza,
Antonio Valcárcel, Lois Peña Novo, de novo Leuter Salgado,
Isidoro Guede, Luís Madriñán Neira e, por último, o autor omnipresente
nestas angueiras, Víctor Casas.
Sucintamente cómpre sinalar que Salvador Cabeza, quen xa
participara nunha ocasión nos actos cívicos do cemiterio de Santo
Amaro, ofrece un texto (“Curros Enríquez”, cfr. apéndice, texto 13)
de carácter ensaístico, nun rexistro moi coidado, centrando a súa