Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

378 Ramón Nicolás Rodríguez
N-efeito, no fondo de Curros o que hai, é un galego
incondicional. Un galego verdadeiro, con verdade metafíseca, cabal e
íntegra. Un galego válido. Por Galiza, Curros houbera chegado a
renunciar aos seus odios, si o houberan deixado. Mais poden mais o
odio dos outros.
Ao que non houbera podido renunciar enjamais o Poeta, é a
Galiza. E non renunciou. Viveu n-ela, adentro e fora das suas
fronteiras. Viveu adentro da i-alma unha Galiza mais pura, qu’a que
vivían os que viviron de cote n-ela. Adentro do seu ideal, o qual non
lle tira pureza. Viveuna mais galega.
Foi o modo de merescer a popularidade. E mais a imortalidade.
Por outro lado, Ramón Otero Pedrayo asina “Curros:
exempraridade do momento” (cfr. apéndice, texto 11), no que me
parece un texto clave que explica á perfección a causa final da
atención sen parangón que a obra e personalidade de Curros suscita
desde o seu falecemento, alén da actualidade da súa obra e a
súa operatividade para o galeguismo dos anos vinte e trinta.
Comeza Otero cuestionándose esa presencia viva de Curros no
seu tempo, diante dos outros autores da tríade do Rexurdimento,
a resposta é: “...hoxe na intenzón e no xesto, no enxergar dos problemas,
no pulso combativo, mand[a] o estilo dos Aires da miña
terra e os tercetos do Divino Sainete”. Afirmación que non lle resta
relevancia ás outras voces currosianas alcumadas como “fiestras
franqueadas â mocidade eterna da campía e do esprito galego”,
para aseverar de xeito rotundo:
lembrárame hoxe as verbas de loita, o berro da redenceón, o dardo da
ironía, o fío da espada xusticieira, o choutar da chama purificadora.
Aquiles versos volven a unha autoalidade urxente pois os tempos son
de loita e quen non poña o peito na liña de combate será considerado
mal fillo da terra.
Velaquí a clave, que xa se viña amosando pero non dun
xeito tan nítido e claro, da vitalidade da obra e pensamento de
Curros, sobre todo da súa validez como poeta civil, que poetizou
valores e actitudes de plena vixencia. Conclúe Otero: