Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

376 Ramón Nicolás Rodríguez
8), brevemente, nesta que foi a súa terceira participación, as palabras
xa de indiscutible matiz político:
Galicia depositou a sua espranza na Repúbrica e os pobos non
perdoan nunca que se maten as súas ilusións. Si os galegos tivéramos
que seguir loitando baixo iste réxime, como loitamos baixo o
desaparescido, os galeguistas, seguindo o exempro dos precursores a
quenes homenaxeamos, loitaremos ainda con mais fervor, tendo
ademais a axuda d-esas Mocedades que están xurdindo en toda a nosa
Terra que veñen a colab[o]rar eficaz e xuvenilmente pol-a redención
galega que cantaron Curros, Pondal, Murguía e demais ilustres
desaparescidos.
Daquela, ao longo da República, A Nosa Terra non retomará
a información destes actos ata a súa desaparición en 1936.
Se cadra, estes actos non deixaron de se celebrar pero xa eran
outros os obxectivos máis marcadamente políticos que acadar e xa
non se carecía de tribunas nas que expor a ideoloxía galeguista,
malia que Curros e a súa propicia sombra non deixasen de ser un
abeiro acaído para o galeguismo. En 1933 o boletín non reaparecerá
ata o mes de xuño, e nas entregas dos anos 1935 e 1936 non
se rastrexa ningunha información sobre a homenaxe. No ano 1934
apenas o lembra un artigo anónimo baixo o título de “Curros” (A
Nosa Terra, n.º 327, 17 de marzo de 1934, p. 1, cfr. apéndice, texto
9) a medio camiño entre a arenga combativa e o lirismo máis
modélico (“Ollos metálicos de visionario, dicen poemas na plata
viva das estrelas campesiñas. Os seus cabelos non contan os dedos
das constelacións, pero xuntan ao mar e â armonía cósmica con
ventos de rebeldía”). Deste xeito todo parece indicar, tal e como
Alonso Montero puntualizou, que aquela vella homenaxe a Curros
gozará de continuidade singularizada na homenaxe cívica que se
celebrou na Coruña o 25 de xullo de 1935, aquel chamado ”foro
das 17 arengas” que, no seo deste mesmo Congreso, gozará dunha
saudosa reedición.
É así como Curros convoca co seu exemplo, desde a súa
morte, plataformas cívicas de expresión reivindicativa, de inequívoco
ton galeguista, progresista, demócrata e republicano. Velaí,