Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

364 Ramón Nicolás Rodríguez
Tamén anonimamente insírese unha longa prosa na mesma
páxina so o título de “No aniversario de dous poetas. Curros e
Pondal”. A longa reflexión resulta ben significativa por deixar
translucir unha visión, seica singularizada e moi persoal, pero que
sen dúbida convivía con outras na época, respecto das dúas figuras.
Nela ofrécese un evidente posicionamento a prol da obra pondaliana,
argumentando que Curros presenta unha maior permeabilidade,
estética, ideolóxica e mesmo lingüística a outras influencias,
alén de cantar as excelencias pondalianas como modelo de
enxebreza. Repárese, así, nestas afirmacións:
Curros nascera ô seu tempo; Pondal nascera “póstumo”. Por iso
Curros é popular como x’ó era en vida. Por iso Pondal –intraducible
a ningunha lingua estrana– somente é gustado pol-os homes d´esprito
algo fino.
(...)
... Curros non foi bardo d’intuiciós primitivistas, produto direuto da
terra que na terra viveu sempre com’o pino, e â terra devolveu sempre
a sua esencia; Curros non foi o poeta envolveito de cote no mantelo
esgrevio da alma da raza. Curros, bohemio, aventureiro, infruido polas
ideias moitas veces falsas, do século XIX, recolleu na sua poesía
civil ecos de todal-as terras e reflexos de todal-as escolas en boga. E si
ben é certo que moitas veces asemellóuse a si mesmo –quere decire
que foi un vate galeguísimo– outras, en troques, obríganos a
lembranzas e comparanzas que poñen somas na sua obra.
Coma versificador quizais sexa o pirmeiro de Galicia. Pro en
Curros, con sere enxebre, non s´atopa a fonda enxebreza que en
Rosalía, en Lamas e en Pondal.
Curros pódese traducire sin incomenente algún. Os outros tres
vates nomeados, non. En Curros, ademais, latexa o sectario de cando
en cando, e según dixo Carducci –cantor do demo coma Curros– o
sectarismo abafa a beleza. (...)
Pro Curros non presinteu –inda levándoo na y-alma– o
nazonalismo galego. Presinteuno millor Lamas; presinteuno millor
tamen Rosalía.
Por último, na páxina sétima do mesmo número, recóllese
un poema asinado por N. Vidal Pita (cfr. apéndice, texto 1), enviado,
conxecturo, desde Holguín (Cuba) e que, curiosamente, resul-