Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Curros Enríquez e o seu cabodano... 363
Pasou un novo dend´a morte do gran poeta, que se fai mais
grande canto mais tempo pasa. A do sete de Marzo é unha data de
loito pra Galicia.
¿Pra que profanal-a sua memoria con louvas adoito semellantes?
Suas millores louvas son os seus libros. Lér os seus versos, e poñer en
aición suas nobres arelas, é canto nos cumpre ôs bos galegos.
Os hirmans da Fala, somol-os seus únecos testamentarios
lexítimos. Somol-os cabaleiros do Santo Graal do galleguismo. Sómolos
que non lixamos a sua memoria, cando nos lembramos do mestre.
Coma él pensamos da nosa fala:
“Ti non podes morrer... ¡Eso quixeran
Os desleigados que te escarneceron!
Mais ti non morrerás, Cristo d’as linguas;
Non, ti non morrerás, ouh Nazareno!”
Nós, coma Curros, dicímoslles ôs bos galegos:
Ladrade, mordede, ride
Onde haxa virtú, bicade;
Onde haxa vicio, feride.
Un ano despois, na entrega dos números 47-48, correspondente
ao 10 de marzo de 1918, cando o pasamento de Pondal
se producira había un ano no mesmo mes de marzo, son tres os
centros de interese que suscitan, agora, as figuras de Pondal e
Curros. Na páxina segunda son dous textos. No primeiro, baixo o
habitual “Cadro branco”, insírese unha nota en que se insiste na
idea xa deseñada anteriormente, isto é, as Irmandades como testamentarias
“ideolóxicas” dos autores do Rexurdimento:
As “Irmandades da Fala” son as lexítimas testamentarias da
vountade de Curros e Pondal.
Elas defenden e propagan o que cantaron o autor de Aires da miña
terra e o autor de Queixumes dos pinos.
Elas teñen a obriga de rendirlles homenaxe a entramos fixadores
e gardadores do noso idioma.
Elas cumpren coma conscentes e boas ô relembrar o aniversario
da morte dos nomeados poetas en galego.