Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Un fillo bastardo de O Divino Sainete... 345
Finalmente cítanse os mitos do grande heroe Teseo, vencedor
do Minotauro no labirinto cretense coa axuda dun nobelo
(pero non argonauta), e o da bela Europa, raptada polo touro na
Hélade, despois revelado como Zeus xa en Creta.
Cuntó aquel viaxe de los argonautes
Que fonon con Xasón en so ñaviu:
De Teséu y Orféu’l de les flautes,
Cástor y Pólux, y otros á Colquiu;
Que mataben pel Pontu munchos nautes,
Tirando unos al mar y otros al riu;
Y anque’Uropa fo’á Creta’nriba un Toro
Dieren por fin col Velloncicu di oro. (1993: 21)
Máis aínda que a mitoloxía helénica inflúen as páxinas da
Biblia –como era de esperar nun afervoado crente–. Sen embargo,
resulta asombrosa tanta reminiscencia, mesmo tanta cita literal,
cando na época o clero non propiciaba precisamente a libre lectura
e de aí o asombroso emprego católico do nome hebreo de Deus
en pleno século XIX ou dalgunhas rechamantes metáforas.
Do chamado Antigo Testamento, menos coñecido, reprodúcense
varias historias “sagradas”, como a expulsión do Ceo de
Satanás ou Lucifer, o fratricidio irado de Caín e a destrucción dun
par de cidades pola xulgada contra natura conducta sexual, as cales
manteñen un certo paralelismo en ambos os textos:
Y dixo: piriquí apenzó’l Infiernu
Cuando Satán cayó del alto arrullu. (1993: 30)
¡Como caíches do ceo, (...) . Porque baixou Satán onda vós. (Isaías
14: 12; Apocalipse 12: 12)
Qu’ardín tóos allí’n esculliviertu
Como aquelles ciodaes del Mar Muertu. (1993: 31)
O Señor fixo chover sobre Sodoma e Gomorra xofre e lume desde
o ceo. (Xénese 19: 24)