Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

Un fillo bastardo de O Divino Sainete... 341
Canto II
O mozo chega san e salvo mais solitario, nunha pavorosa
noite, a unha insua máxica, onde atopa a alegoría da Morte –un
esqueleto coa gadaña–. Logo de escorrentar os monstros e feras
perseguidores únese á güestia, un enterro con seres doutro mundo,
unha especie de Santa Compaña de luces resplandecentes, esqueletos
e demos. Atacado por un monstro e polos demos, aos que
vence, toma un deles para o utilizar como criado e guía.
Xa nunha esquina do Averno encontra os representantes da
soberbia ou amantes do poder que pretenderon asoballar con leis
inicuas, dignos fillos de Satán –outrora anxo de luz–, expulsado do
Ceo pola rivalidade con Deus. Entre os orgullosos atópanse algúns
representantes do poder temporal e espiritual, grosso modo, caciques,
reis, ministros, curas e xuíces. Condenados a sufriren sen
medida nin clemencia, sofren amoreados e chamuscados na
fogueira, previamente estrada con toxo.
En seguida aparecen, nos recantos respectivos, os avaros,
usureiros e ladróns xunto cunha inmensa maioría, a dos luxuriosos,
que arden no lume eterno coma en tempos bíblicos. Os fillos
de Caín ou xentes iradas continúan a berrar e pelexar, sometidos a
paos por diaños. Aínda peor parados saen –como corresponde a
unha época de fame e miseria– os comellóns, envorcallados entre
a lama e o esterco, que padecen unha tortura horrorosa: o veren
preto deliciosos alimentos e bebidas sen nunca podelos alcanzar.
Os derradeiros, confinados nun gran canil ou nunha gateira discreta
de tamaño, están formados pola rabiosa xente chea de envexa
ou por seres preguiceiros, a penduraren resignadamente dun
espeto.
Abandonado polo demo guiador, na metade do Inferno
aparece un gordo: o mesmísimo Lucifer, contra o que loita e vence,
desatándose os xenios das profundidades dos cales foxe.
O primeiro soño remata dando lugar a outro semellante,
non por casualidade iníciase con outra alborada primaveral onde
rechouchían os reiseñores.