Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

A función de Curros no proceso de... 27
introducida como un elemento máis do repertório, ou invocacións
ao público para que lea a sua obra. Sobre isto xa chamaba a atención
Aurora Marco:
Nom deixa de ser notável que a maioria das referéncias a Rosalia
que se contenhem na poesia currosiana, mais que das características
ou quilates da obra daquela, digam respeito ao que temos chamado
recepçom da sua obra. Neste caso umhas veces trata-se de
admoniçons, exortaçons, conselhos que se dirigem a um ouvinte
–que de umha maneira ou outra representa ao povo galego– para que
receba co devido honor e interesse o legado rosaliano. (Marco,
1986:349)
A primeira referéncia de Curros a Rosalía na sua obra literária
editada 19 é no poema que abre Aires da miña terra: o idioma é
“arpa imortal da doce Rosalía”. É un recoñecimento, reparemos,
que se fai ainda en vida dela (1880). Xa morta, aparecerá como
referéncia protagónica en várias ocasións, das cais vamos subliñar
tres: o canto terceiro d’O divino sainete, e os poemas “A Rosalía” e
“Na tumba de Rosalía”. Interesa-nos tamén o dito no poema “O
convento” mais, polas suas conexións c’O divino sainete, incluiremo-lo
na epígrafe dedicada a esta obra. Desenvolveremos máis
polo miúdo a análise dos tres primeiros textos, pois oferecen-nos
chaves para compreendermos como foi o proceso de canonización
e, contraditoriamente, mistificación da figura e da obra rosaliana,
non só polo que neles se di, senón tamén polo que neles se le, se
leu ou se permitiu ler.
a) Canto III d’ O divino sainete
Como é ben sabido, O divino sainete publica-se en 1888
(tres anos despois de morta Rosalía) e nel narra-se, estabelecendo
un diálogo coa Divina Comédia, a peregrinaxe a Roma do próprio
Curros convertido en personaxe, con motivo do ano xubilar celebrado
por León XIII. Viaxará guiado por Francisco Añón, nun tren
con sete carruaxes, dedicadas a cada un dos sete pecados capitais.
19. Cronoloxicamente, a primeira seria a citación no poema “O gueiteiro”.