Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

22 Carlos Manuel Callón Torres
camente, na carruaxe da envexa. Como é sabido, a personaxe de
Curros ouve unha discusión entre unha voz anónima e unha
muller identificábel como Emilia Pardo Bazán. Esta última nega
que exista unha renascenza poética na Galiza, e cualifica os escritores
agrupábeis en tal movimento como unha minoria (“catro
soñadores tolos”, p. 759) que lle dan conteúdo sócio-político aos
seus textos (“rans da democracia”, p. 760). Poñamos de parte todo
o que aí se di sobre Rosalía, pois diso falaremos despois. Un novo
argumento da persoa que defende aos criadores galegos é citar ás
“promocións” máis novas:
diga e perdoe: ¿ises vates
que mostran tantos alentos
para os modernos combates;
ises Novos e Labartas,
ises Lagos, esas pelras
que surxen á luz en sartas;
esa xeneración nova
de parleiros rousinoles?... (pp. 763-5) 12
Xa na carruaxe da gula, falará-se de Murguía, un tal
Manuel Ánxel (de ubicuación incerta), Oxea (prologuista dos
Aires), Vicetto, Lamas, Pondal e, novamente, Rosalía. Son intelectuais
vinculados ao movimento proto-nacionalista, e daí a represión
padecida:
Mirando aquiles horrores,
vendo que trato merecen
os artistas i escritores,
12. As persoas a quen se pode referir son Victorino ou Xosé Novo García, ou Henrique
Novo, Henrique Labarta Posse e Manuel Lago González. No referente ao penúltimo
citado, na edición orixinal non figura Labartas, senón Barcias, en referéncia a Juan
Barcia Caballero. Elisardo López Varela descoñece a que se debe a mudanza de opinión
de Curros e propón como única hipótese que se deba a razóns métricas: “Barcias forzaría
unha diérese; ademais, con Labartas consegue unha maior facilidade de rima
(consoante) con sartas.” (1998:764, n. 1000).