Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

188 Olivia Rodríguez González
novo século cun optimismo propio da masonería ilustrada: o poeta
Chamfort, por exemplo, escribe unha “Oda sobre a grandeza do
home”, na que Deus, percorrendo coa mirada o universo, se detén
sobre a especie humana e exclama (a cita é interesante como contraste
cos poemas de Béranger e de Curros Enríquez):
El contempla os homes
E na nosa alma finalmente vai buscar
A súa grandeza (Íbidem: 31).
O proceso de coroación do escritor triunfou sobre a oposición
contrarrevolucionaria, moi forte en Francia, desde a caída de
Napoleón ata a revolución de 1830. Os poetas do romanticismo
liberal, nados entre 1780 e 1800, entre os que destacaría, á beira
de Béranger, Casimire Delavigne, continuarán durante o Imperio e
a Restauración a poesía do século anterior. Dando entrada á estética
romántica, e despois duns inicios reaccionarios, incorporaríanse
logo Lamartine, V. Hugo e A. Vigny; así como Alexandre Dumas,
Sainte-Beuve e Stendhal, este último, gran admirador de Béranger
(P. Bénichou, 1981: 284).
Cando chega o desencanto liberal –sinálase como causa
deste retroceso o temor da burguesía ó perigo do proletariado
emerxente–, os máis novos declararían o romanticismo incompatible
cos valores burgueses. Así, despois de 1848 e 1851, os novos
poetas como Nerval e Gautier afástanse da política. Pero para
entón o desposuimento da relixión pola literatura xa estaba consumado
(Íbidem: 430).
A. Arnault, no devandito libro de 1864 sobre o seu gran
amigo Béranger, describe perfectamente as características do seu
deísmo. O espírito do chansonnier era marcadamente relixioso,
como testemuñan case todas as súas cancións. Béranger forxa un
deus á súa imaxe, e adórnao con todas as virtudes que se atopaban
nel mesmo. O poeta cre nun deus autor do universo e na inmortalidade
da alma. Non cre na divindade de Cristo, na inmaculada
concepción, na trindade, nos santos nin nos milagres, e oponse
vehementemente ó “sistema bárbaro da caída do home, da gracia e