Baixar aquí o pdf - Consello da Cultura Galega

102 Belén Fortes
do poeta na Coruña, o Patriarca figura, como non podía ser menos,
na presidencia do dó. Pero a morte do poeta non significará que
Murguía deixe caer no esquecemento un escritor que tanto valoraba
desde o punto de vista literario e a quen tanto debía no terreo
persoal, senón que, como xa se mencionou, este encargarase de
manter vivo o seu recordo e a súa vixencia en Galicia, participando
nos actos e homenaxes conmemorativas que se lle renden na
Coruña en anos posteriores e téndoo así mesmo presente en moitos
dos seus traballos. Repárese se non no xa citado prólogo de
1909 á 2ª edición de En las orillas del Sar, ou nas palabras coas que
remata o discurso da velada celebrada con motivo do VII aniversario
da súa morte: “ni tu nombre, ni tu obra será olvidada interín
viva el idioma paterno y se comprendan y amen tus versos inmortales”
(BRAG n.º 92, do 1/4/1915).
Sen embargo, unha sombra de sospeita, promovida desde
sectores críticos co labor de Murguía á fronte da Academia, paira
sobre os últimos momentos da súa relación. Pola nosa parte, temos
que dicir que a pesar do acentuado carácter das súas respectivas
personalidades, non temos constancia de que se producise distanciamento
de ningunha clase entre eles ó longo dos moitos anos que
durou a súa amizade (se consideramos anterior a esta o xa citado
tropezo que ten a súa orixe na toma de postura de Curros a favor
de Jesús Muruais no contexto da súa polémica con Murguía), motivo
polo cal non parecen xustificadas as acusacións de Riguera
Montero 15 , que ademais de censuralo pola súa ausencia no acto
solemne de apertura do féretro, que viña consignado ó seu nome,
e porque, na homenaxe que A Coruña lle rendera daquela a
Curros, a Academia Galega fora detrás da Asociación de la Prensa;
fala da suposta disensión –e apóiase para iso nas opinións doutros
15. Erotiguer, Ramón, Películas Académicas, A Coruña, Papelería e Imprenta
Garcibarra, 1908. Os apartados do libro alusivos a esta problemática son: “Curros
Enríquez y la Academia Gallega”, asinado por Bernardo Miranda (pseudónimo de
Riguera Montero), “Académicas”, asinado por V., e “Sobre una carta [referente al homenaje
a Curros Enríquez]” (de La Tierra Gallega). (Advertimos erros na ordenación das
páxinas 126 e 127, que, ademais de estar intercambiadas entre si, van intercaladas
dentro doutro apartado).