Prólogos das obras incluídas - SLI

dicíase para o feminino ta e sa. Son estas unhas flesións gramaticaes, como din os portugueses
ou son unha persistencia das vocaes que, según Garcia de Diego (pax. 17) permaescen nas
voces saude, lua, cruo, mua, tua, sua. Rua, por vir do [XXVII] francés rue, ou mais ben do
bretón roue, tampouco debe acentuarse.
Por outra parte, en castelán a maoría dos ditongos cargan a pronunza na segunda vocal:
huevo, guante, piedra, cuota, cuatro, etc., etc. Mas, no galego pol-a contra carrégase na
primeira: caixa, feixe, ouro, pau, leito, chapeu, fuxíu, etc.
Esta diferencia nótase mais nas verbas castelás que nas equivalentes galegas carecen
de ditongo: cuatro (catro), cuento (conto), cual (cal), cuanto (canto), luego (logo), cuerda
(corda), cuajo (callo), cuantía (contía), etc.
A nosa língua ten unhas caraiterísticas especiaes e propias, moi diferentes das castelás
e non temos por qué nen para qué someter o noso idioma ás regras estabelecidas por aquél
inda que amos, como moi infruenzados pol-o latín teñan somellanzas abondo, non en valuto
ao se formare a língua de Castela teña tomado da nosa grande númaro de verbas, como diz o
ilustre don Ramón Menéndez Pidal na sua «Gramática Histórica Castellana».
O acento agudo emprégase tamén en frases interrogativas ou ademirativas: ¿Quén foi?,
¿Cál é?, ¡Quén o pensara!
O acento circunflexo indica a pronunza aberta e alongada das vocaes, especialmente en