Prólogos das obras incluídas - SLI

E fermosa entençon
Loaré gentyl senblança
Adorando el seu perdón.
Non é, pois, que os galegos queiramos diferenciar a nosa língua da castelâ; senon todo
o contrallo. E dicir, que os castellanos foron diferenzando a sua língua da nosa, que tiñan
empregado no alborexar da sua cultura e da [XIV] sua poesía; o que nós queremos é conservarmos
o idioma propio, usándoo coas nosas auténticas verbas e coidando de que éstas se non
perdan trocadas por outras alleas ou por elas estragadas. E se unhas son mais ou menos cultas
que as outras se non debe âs verbas en sí, senon a quen e como se usen, e mais âs frases e ideias
que con elas se espresaren.
Por outra parte; pra modernizare ou autualizarmos a nosa língua, coidamos que non
habemos empregar en escritos cultos as formas populares de aquelas persoas que, môrmente
nos arrabaldos das cidades mais poboadas empregan unha linguaxe corruta. Temos que desbotar
o son do j castelán que endexamais tivo a nosa fala e que tanto mal lle fixo. Temos que
desbotar e estoxar os barbarismos: «aer», por onte; «chaval», por neno; «manteñer», por manter;
«destiño», por destino; «ventán», por fenestra; «juevo», por ovo; «ajua», por auga; etc.,
etc.
Tal é o noso criterio e a ele atéñome neste dicionario.