Prólogos das obras incluídas - SLI

No galego, como no portugués, que mantén as caraiterísticas da nosa antiga fala ao se
fundar o Reino de Portugal no século XII con o territorio do Condado Portucalense da Galiza,
decrarado independente por Alfonso Henríques, fillo do conde Henrique de Borgona que o
gobernara, dícese (e así débese escrebir) vai ao mar (caso de dativo; mas non se dí (nen se
debe escrebir): vin ao mariñeiro, senon vin o mariñeiro (caso de acusativo).
Vexamos para confirmar esto, o que dí o dicionario Gallego-Castellano pubricado pola
Real Academia Gallega no seu caderno númaro 12 (ano 1919):
AO combinación de la preposición a con el artículo o. Al -«damos et offerecemos por
sempre a Santa María de Monfero, et ao abade don París et ao convento desse mesmo lugar
cuantas herdades nós havemos... (Documentos de los siglos XIII al XIV) etc. (No dicionario
hai mais exempros que para abreviar non copio, posto que engadiréi outros tomados de diferentes
escritos antigos e modernos, de conversas, etc.). Mas, continúo copiando do dito dicionario:
[XVII]
AO CABO - loc. adv. Al cabo, al fin, a la postre, por último.
AO CERTO - loc. adv. Al cierto, a lo cierto, con certeza, ciertamente.
AO CHOU - loc. adv. Al azar, a lo que salga, al tuntún.